Xabier P. DoCampo, Pedro Feijoo, Inma López Silva, Manuel Lourenzo González e María Reimóndez en inglés

Desde Tendencias Galicia Confidencial:
“A Consellería de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria amplía o portal web da literatura galega en inglés con cinco novos escritores e escritoras, a través de fragmentos traducidos das súas obras máis representativas, que se complementan con información biográfica e a sinopse do libro.
Co obxectivo de seguir promovendo a proxección internacional das letras galegas a través da rede, o Portico of Galician Literature incorpora unha mostra en inglés de obras de Xabier P. DoCampo, de Pedro Feijoo, de Inma López Silva, de Manuel Lourenzo González e de María Reimóndez. Cada escritor e escritora conta cunha foto e biografía en inglés, xunto cunha sinopse das obras O libro das viaxes imaxinarias, Os fillos do mar, Memoria de cidades sen luz, Atl e Pirata, e mais a tradución de 40 páxinas de cada un destes libros. (…)”

Xabier Quiroga: “Zapatillas Rotas é un retrato do noso tempo, do esencial”

EntrevistaXabier Quiroga de Cris Mosteiro Reboredo a Xabier Quiroga en Galicia Confidencial Tendencias:
“(…) – Galicia Confidencial Tendencias (GCT): Un inicio dunha produción literaria que fai que se che considere un dos autores consolidados en lingua galega.
– Xabier Quiroga (XQ): Si, teño a sorte de que as novelas que lle levo á editorial, neste caso Xerais, mas publica e se o fai é porque considera que, ao mellor, teñen o nivel necesario. Pero si, estou moi agradecido ós lectores, que teño unha especie de público, parece, que me le, outra cousa é que me compren ou non.
– GCT: Mostra deses lectores fieis son os bos resultados que está tendo o seu último libro Zapatillas rotas tanto para eles coma na crítica. Unha novela que tivo que agardar dous anos para ser publicada.
– XQ: Había case máis de dous anos que lla entregara á editorial e díxome (de publicala) pero que a tiña que poñer na súa programación, loxicamente; eu non son un primeira espada. Son un escritor un pouquiño clandestino, ando ó meu, non ando metido nos círculos literarios e iso provoca que teñan máis présa outros escritores que poden vender máis. Obviamente, unha editora é unha empresa, e tal e como están os tempos agora, que están sufrindo moito, é normal que se decantaran por outros textos. (…)
– GCT: Xabier denuncia a falta de compromiso das institucións políticas na promoción da lingua galega e na literatura escrita nela.
– XQ: Os poderes políticos, por Constitución e polo Estatuto de Autonomía, debían defender e evitar que se perda a lingua. É certo que tamén vai en funcion do que temos, dos politicos, é dicir se un politico di “é o que pide a sociedade”, entón se a sociedade pide que se supriman eses elementos que son importantes da cultura…
– GCT: Ademais, o escritor fala dese pouco interese e das mínimas axudas que existen para traducir as obras en lingua galega a outros idiomas.
– XQ: Un dos problemas que temos é, por que non se traducen máis os escritores galegos? Porque hai unha fornada de bos escritores, de boas novelas. Eu teño enviado algunha das miñas novelas a algunha editorial cunha proposta para traducila ao castelán e ninguén axuda, nin se interesa. Somos un recuncho da penincula, refuxiados en nós mesmos. Non hai axentes literarios que te coloquen. (…)”

Agustín Fernández Paz: “Escribimos cos fíos da vida”

Entrevista de Xosé Gago a Agustín Fernández Paz en Galicia Confidencial Tendencias:
“(…) – Galicia Confidencial Tendencias (GCT): N’A viaxe de Gagarin, preséntasnos un tramo da vida do protagonista, alcuñado Gagarin, durante a súa adolescencia, e enmarcada pola carreira espacial. Que hai de Agustín na personaxe de Gagarin? (penso sobre todo no gusto pola lectura e o acceso a literatura prohibida)
– Agustín Fernández Paz (AFP): Cando Flaubert dixo o seu célebre «Madame Bovary son eu» estaba a expresar dun xeito rotundo unha evidencia: sempre hai algo do autor nos personaxes que crea. A min gústame dicir que escribimos cos fíos da vida, entendendo a palabra vida nun sentido que recolla toda a súa complexidade. Así que é lóxico que eu lle preste a Gagarin unha parte das miñas experiencias de mocidade (a dos libros prohibidos, por exemplo), aínda que estean convenientemente transformadas. (…)
– GCT: O amor entre Gagarin e Francesca é un amor “imposible”, xa que son de castas diferentes, porén, pertencen a esa xeración que debía rachar coa idea das dúas Españas… pensas que se fixo historicamente esa “unificación”?
– AFP: Na novela, non só son de distinta clase social; tamén pertencen a mundos enfrontados ideoloxicamente. E isto, nos anos do franquismo, tiña moita importancia. É certo que foron moitos os casos de parellas que souberon salvar esas diferenzas, mais tamén o é que as diferenzas de clase social seguen estando aí. (…)
– GCT: En canto ao valor da literatura. Gagarin recorda toda a historia dos seus pais no leito mortal da súa nai, en gran parte para transmitirllo á súa prole. Asemade, unha das personaxes do libro, escribe un diario que acaba caendo nas mans de Gagarin e legándolle segredos que doutro xeito non coñecería. Esa intención de legar á xeración seguinte, de transmitir aos “fillos” é a fin última da literatura?
– AFP: A memoria, a ansia de contar as experiencias, a necesidade de deixar constancia do noso paso pola vida… son poderosos motores literarios. A literatura vence o tempo e vence o espazo, dalgún xeito constitúe a memoria da humanidade. É marabilloso abrir Follas novas e escoitar a voz de Rosalía falándolle ao lector! (…)”

Manuel Gago: “Os deuses da Idade do Ferro seguen camuflados entre nós a través do catolicismo”

Entrevista a Manuel Gago en Tendencias Galicia Confidencial:
“(…) – Tendencias Galicia Confidencial: Por que, agora, un libro sobre mitoloxía galega [Vento e chuvia]?
– Manuel Gago: A sociedade tradicional galega dispuña/dispón dun marabilloso imaxinario que é máis ou menos ben coñecido e leva sendo recompilado de xeito sistemático desde o romantismo. Máis que outros, este imaxinario está definido pola sociedade na que se asenta, agraria e mariñeira, polo catolicismo e por suposto, por toda unha herdanza cultural anterior. E dentro dese imaxinario, hai interesantísimos relatos míticos.
Pero con este libro quero chamar a atención sobre a marabillosa herdanza cultural anterior, da que nos quedan trazos moi diversos e de moi distintas épocas. Se pensamos, por exemplo, na Idade do Ferro, esta herdanza é a existencia constatada dun universo imaxinario poderosamente evocador, habitado por numerosos deuses ao longo da vella Gallaecia. Moitos investigadores consideran que en Gallaecia concéntranse a maior parte dos teónimos, dos nomes de deuses, de toda a Península. Hai un patrón cultural, do que aínda descoñecemos moito, que fai que este imaxinario florezca no noroeste da península de xeito especial.
Isto é un auténtico tesouro cultural, descoñecido para o 98% da poboación galega. Nomes sonoros e fermosos, transcritos de xeito vacilante, en época romana, a partir da sonoridade da lingua ou linguas que se falaban neste territorio: deidades como Reue, Navia, Cossue, Lugoue, Bandua, o Vestio Alonieco, Poemana… (…)”

A novela de Cris Pavón, Limiar de conciencia, en libre descarga

“Cris Pavón vén de publicar a novela Limiar de conciencia -e a súa versión castelá, Umbral de conciencia– en formato ebook (pd, epub e mobi). Resultou finalista do Premio Xerais Narrativa 2009 e do Premio García Barros ‘Ken Keirades’ 2010 (non publicaron finalistas en web). Aínda así, quizais por ser unha autora inédita e descoñecida, tamén probablemente polas dificultades que atravesa o eido editorial, non puido vela publicada nin nestas nin noutras editoriais e decidiuse a autoeditala baixo licenza Creative Commons. No seu blog podedes ver unha sinopse da novela, así como outros traballos de Pavón. (…)”. Desde Tendencias Galicia Confidencial.

Celia Parra: “Cada vez hai máis xente aillada”

Entrevista a Celia Parra en Galicia Confidencial Tendencias:
“(…) – Galicia Confidencial Tendencias (GCT): Non sempre escribiches audiopoemas, polo que vexo…
– Celia Parra (CP): Non. Comecei o ano pasado. Tiña unha asignatura que era Banda sonora e tratamento de son. O profesor moveunos moito por eses temas. Collín un poema que xa tiña e creei unha base para el.
– GCT: As bases musicais dos teus poemas son creadas por ti?
– CP: Non sempre. Para os primeiros comecei cos loops. Ía collendo pequenos anacos de segundos e facendo misturas. Agora estou compoñenmdo eu as propias bases…
– GCT: Agora que compós ti a base musical… que vén antes? Poema ou música?
– CP: Agora é ao revés que no comezo. Comezo cunha base, miro onde pode acaer ben e adapto xa esa base ao poema. (…)
– GCT: Literatura galega actual…ano 2012. Estado da cuestión…
– CP: A cousa está mellorando… pero se estás metido velo, se non, igual non… Ata hai uns anos a poesía, por exemplo, non saía de circuítos pechados, das contornas elitistas, os actos institucionais… Agora hai moita xente: Samuel L. París, Antía Otero, as Poetas da HostiaMaría Lado e Lucía Aldao-…que están traballando para abrila á xente. (…)”