Un estudo sobre o entroido ourensán, premio Risco de ciencias sociais

Desde Sermos Galiza:
Festividades de inverno na provincia de Ourense é o título do ensaio co que Carlos Xabier Ares Pérez (Viana do Bolo, 1971) vén de se facer co premio Vicente Risco de ciencias sociais, outorgado pola Fundación Risco.
Subtitulado Máscaras, personaxes e rituais, a obra baséase, explica o xurado, “nun extenso traballo de campo, unha catalogación dos personaxes e figuras do entroido e das festas de inverno ourensás”. “O traballo poderá ser moi interesante para un coñecemento das figuras que protagonizan estas festividades”, engade o fallo.
Carlos Xabier Ares Pérez publicara numerosos achegamentos ao entroido en xornais ou publicacións periódicas. Escribiu ademais varias contribucións á historia da súa localidade natal, Viana do Bolo, onde a máscara tradicional é o boteiro.
O xurado da XXIII edición do premio Vicente Risco formárono Luzia Oca, da Universidade de Trás-os-Montes; António Carlos Gomes, do mesmo centro; Teresa Devesa, polo Concello de Allariz -sede da fundación-; Manuel Carrete, polo de Castro Caldeas; e con José María Eguileta, da fundación, como secretario.”

Fallo do XXII Premio Vicente Risco de Ciencias Sociais

Desde a Fundación Vicente Risco:
“Reunido o xuri do XXII Premio Vicente Risco de Ciencias Sociais, composto por:
Alberto Moreira Baptista (CETRAD-UTAD),
Octávio Sacramento (UTAD),
Teresa Devesa Graña (Concello de Allariz),
Manuel Carrete Rivera (Concello de Castro Caldelas) e,
actuando de secretario, José Mª Eguileta Franco (FVR)
Acorda por maioria premiar a obra:
USOS E DESUSOS DAS TERRAS DE TOURÉM. TRANSFORMAÇÕES SOCIOTERRITORIAIS EM UMA ALDEIA RURAL FRONTEIRIÇA DO NORTE DE PORTUGAL COM A GALIZA, de autoría de Diego Amoedo Martínez
O traballo, centrado na aldea fronteiriza portuguesa de Tourém, en pleno Val do Salas, encádrase nos estudos de Antropoloxía. A obra establece un diálogo fluído, constante e poliédrico entre dous elementos esenciais, o habitante e unha aldea identificada como “a terra”, entendendo o primeiro como protagonista configurador secular do medio físico do que forma parte inseparable, e a segunda, como unha entidade que é moito máis que unha simple agrupación de vivendas. O diálogo entre ambos enriquécese progresivamente na medida en que entran en xogo as claves para definir a identidade dos “fillos da terra”, mulleres e homes que secularmente contribuiron a humanizar ata límites insospeitados unha paisaxe aparentemente natural, que forma parte do Parque Nacional de Peneda-Gerês. A base económica agrogandeira, como tamén a propiedade da terra ou as relacións sociais e familiares trenzadas ao redor delas, reforzadas e sancionadas polas actividades dos ciclos festivos, contribúen a presentar ao lector un universo onde el mesmo, o habitante, é construtor e usuario dun escenario, un ecosistema artificial, que ao tempo lle serve de referencia e identificación en calquera parte do mundo.
Conforme as bases que permiten até dous accésits, o xuri propón, previo consentimento do autor, editar a obra Sen medo ao Demo (O teatro de títeres de Barriga Verde e a resistencia simbólica na Galiza da Postguerra).

Allariz a 27 de xaneiro de 2017″