Cuestionario Proust: Ana Cabaleiro

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Ana Cabaleiro:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A perseveranza.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A xenerosidade para compartir tempo e saberes.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que non me xulguen.
4.– A súa principal eiva?
– A dispersión mental.
5.– A súa ocupación favorita?
– Fabular. Camiñar. Fabular. Camiñar. Fabular. Camiñar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ter un recuncho propio para almorzar mirando o mar.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder a familia, tanto a de sangue como a elixida.
8.– Que lle gustaría ser?
– A Moura que garda o tesouro: estaría toda a eternidade entretida vendo como os pobres humanos se afanan na súa busca, daríalle pistas falsas, xogaría ao despiste, a algún/ha axudaríalle. De non ser a Moura, elixo ser un paxaro dos que migran dun continente a outro: un albatro, por exemplo.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na Galiza liberada.
10.– A súa cor favorita?
– O vermello, en todas as tonalidades posibles.
11.– A flor que máis lle gusta?
– As silvestres de cor amarela: principalmente a do toxo, a da xesta, a do codeso e a da herba de San Xoán.
12.– O paxaro que prefire?
– O cuco, sempre anuncia unha boa época.
13.– A súa devoción na prosa?
– Virginia Woolf e Alice Munro, en empate técnico.
14.– E na poesía?
Poeta en Nova Iorque de Federico García Lorca.
15.– Un libro?
Polaroid de Suso de Toro. No seu momento, marcoume.
16.– Un heroe de ficción?
– O replicante Roy Batty. Tremendo poeta!
17.– Unha heroína?
– Eva, a primeira habitante do Paraíso. Foi a primeira gran rebelde da que temos noticia documentada, e foi unha muller moi valente, un exemplo a seguir.
18.– A súa música favorita?
– Toda a que me recorda a adolescencia, e aí tanto caben Los Suaves como Andrés do Barro.
19.– Na pintura?
– Jean Michel Basquiat.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Todas as nais traballadoras, ou sexa, todas as nais.
21.– O seu nome favorito?
– Ramona, que era o nome das miñas avoas “postizas” (eu non coñecín as miñas avoas, e a súa figura ocupárona as señoras maiores do lugar onde nacín).
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A prepotencia.
23.– O que máis odia?
– O abuso, en calquera das súas formas.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Os ditadores. Por poñer un exemplo familiar e próximo, diría Franco.
25.– Un feito militar que admire?
– A admiración e os feitos militares son incompatibles no meu ideario persoal.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O da palabra falada, encantaríame ser unha estrela da narración oral.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De ningunha.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O optimismo inconsciente e irracional.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A bondade, que é un defecto difícil de atopar pero de consecuencias terribles.
30.– Un lema na súa vida?
– Andaremos e veremos.”/p>

Suso de Toro: “Eu non quería ser un escritor como os que coñecía, eu pretendía ser un escritor como os que eu admiraba”

Entrevista de R. Castro a Suso de Toro en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Cando decidiches que querías ser escritor?
– Suso de Toro (ST): Xa o decidín cando tiña 16-17 anos, pero logo deixeino pola militancia, eu era do Movemento Comunista. Aí hai unha ruptura de 10 anos, e polo medio o único que fago é crear un grupo de teatro ‘agit-prop’, teatro de guerrilla, uns contos… É dicir, entre os 17 e os 27 é un barbeito para min.
– SG: Hai críticos literarios que din que a literatura actual está formada maioritariamente por herdeiros teus. Tan influinte fuches?
– ST: Caixón desastre e Polaroid son dous libros que tiveron un grande éxito e influencia, pero ao mesmo tempo non están estudados desde o punto de vista da crítica e da estética. É como se só contase a intención miña, que a había. Eu tiña un programa oculto, cando entro, que era realmente modificar a literatura en lingua galega. No ano 73 publico unha autoentrevista na revista de Peleteiro na que me declaro seguidor de Joyce, de Freud, imaxina que pedante era, pero xa daquela dicía tamén “pretendo coa miña obra futura facer da lingua e da literatura galega unha cultura de primeira orde”, ou algo así. É dicir, eu tiña claro de adolescente que a cultura en lingua galega tiña que afrontar unha tarefa histórica.
– SG: Sempre pensaches en grande, como aquel anuncio de Apple, ‘Think big’.
– ST: Si, si. Eu tomábame en serio o de ser escritor en galego. Eu sempre quixen ser un escritor, entre aspas, de verdade. O que pasa é que sabía que tiña un límite que me impuña a ética, que era ser escritor en galego, pero eu non quería ser un escritor como os que coñecía, eu pretendía ser un escritor como os que eu admiraba. E os que eu admiraba todos escribían en linguas que tiñan Estados. Entón, todo o meu destino quedou nesa contradición. Cando eu planto hai sete anos e digo acabouse, o que eu podía andar xa o andei, foi o final dunha escapada que empecei de rapaz. O meu proxecto de escritor non pode ser, non se pode verificar sen un Estado propio.”

Onte 1458: Sete traducións ao inglés, por Manuel Bragado

Desde20150930_150221-1024x614 Brétemas, de Manuel Bragado:
“No Día Internacional da Tradución recibimos un agasallo inesperado, unha caixa de libros de Small Stations Press con exemplares das súas sete traducións máis recentes de literatura galega: One Million Cows de Manuel Rivas, Vicious de Xurxo Borrazás, Soundcheck de Miguel Anxo Murado, Polaroid de Suso de Toro, Winter Letters de Agustín Fernández Paz, I love you Leo A. de Rosa Aneiros e Dragal II. The Dragon’s Metamorphosis de Elena Gallego. Unha saída histórica en inglés para a nosa literatura contemporánea, á que non son alleos nin os esforzos do editor e tradutor Jonathan Dunne que abriu dúas coleccións específicas, Galician Wave e Fiction, como as importantes axudas achegadas pola Consellaría de Cultura para estas traducións. Esta oferta de Small Stations constitúe unha gran oportunidade para a visibilización da nosa narrativa actual tanto nos mercados internacionais de editores como no dificilísimo mercado interior do Reino Unido. Unha excelente noticia que celebramos no Día da Tradución.”

Polaroid, de Suso de Toro, ten película

A curta Polaroid dirixida por Chema Montero e interpretada por Aser Alonso estréase o venres, 1 de novembro na páxina web Filmin.
A película está baseada na novela Polaroid de Suso de Toro publicada por Xerais en 1986. A publicación desta novela supuxo un fito na literatura galega moderna e provocou un decidido cambio  de rumbo narrativo. Polaroid recibiu o Premio da Crítica Galicia en 1987. Hoxe é, sen dúbida, un referente inevitable das nosas letras.
Aquí pode verse o trailer da curta.

Meteorito Polaroid

“As augas baixaban tranquilas polo río da narrativa galega en 1986. Poetas de tendencia veneciana arriscaban armas na prosa e as novelas sucedíanse sen maiores sobresaltos. Sobrevivían o epigonalismo cunqueirián e a épica poscéltica. O ruralismo esmorecía. Ese era, a trazo groso, o mundo que recibiu a Polaroid (Xerais), de Suso de Toro (Compostela, 1956), o espello en cachizos dunha realidade en descomposición. Sete escritores contemporáneos falan do impacto do libro. (…)” Vía El País.

Suso de Toro: “Se quixese retratar hoxe o meu país non o faría mellor”

Repaso en Cultura Galega á influencia de Polaroid na literatura galega, con entrevista ao seu autor, Suso de Toro:
Polaroid foi no seu día un choque na nosa literatura. Segundo lembraba Dolores Vilavedra a analizar os fitos das nosas letras de finais do século XX, “foi un revulsivo que obrigou a cuestionar o que é a novela e a literatura. En certo xeito marca un punto de inflexión e amosa a herdanza das posmodernidade nas nosas letras”. Para máis, o feito de que un libro tal chegase aos centros de ensino como lectura recomendada “provocou protestas de Asociacións de Pais, considerábase inmoral”. O feito de lograr o Premio da Crítica en 1987 non fixo máis do que incrementar o eco da obra. Textos como o Manifesto Kamikaze ou Galicia, esa merda coa súa chamada a facer croquetas coa momia de Castelao ou a derrubar a casa de Rosalía de Castro continúan a ser citados e lembrados a día de hoxe. (…)
Cultura Galega: Ata que punto pensa que ten vixencia o libro?
Suso de Toro: Agora vexo as cousas desde fóra. Achegueime ao libro e ao meu xeito de ver está perfectamente vivo. Non mudaría nada. En primeiro lugar porque é un libro deliberadamente imperfecto e non admite que se lle limen cousas, iso é parte da súa estética. É un libro que ten algo de xesto, entón non lle podo tocar nada. E por outra banda vexo que está vivo. E aínda máis, o discurso ideolóxico que está na Apoteose do churrasco asínoo hoxe. A visión do país que está aí segue a ser perfectamente válida para min. Se o quixese retratar hoxe non o faría mellor.”

Santiago: acto literario no 25 aniversario de Polaroid, de Suso de Toro

O xoves 10 de novembro, ás 20:00 horas, no Salón de Actos do IES Rosalía de Castro (Rúa de San Clemente, s/n), de Santiago de Compostela, terá lugar un acto literario en conmemoración do 25º aniversario da publicación de Polaroid, de Suso de Toro, no que participarán Xosé Luís Axeitos, Pepe Barro, José Manuel Estévez Saá, Rexina Vega, Rosa López Gato e o propio autor, con Iago Martínez como moderador.