“Do silencio ao murmurio. Manuel Rivas ergue a voz e pasa de Todo é silencio, a súa última novela, a As voces baixas, o seu novo libro. (…)
Antes da lectura, apuntaba o escritor: «Máis que a palabra memoria gústame murmurios; o tempo pasado volve como unha deconstrución acabada e ten ese proceso de murmurio». Con esas voces baixas do pasado, Rivas vai levantando de novo os murmurios da súa infancia e adolescencia, «un proceso de reconstrución do que nace outro tempo que está por enriba do presente e do pasado; é como estar situado no intemporal, onde desaparece o día e a noite… Sentinme como se estivese no centro do castro», de Elviña, lóxicamente, xa que é unha das xeografías da súa infancia, un lugar cheo de espazos evocadores, como aquela escaleira do lugar de Corpo Santo na que «escoitaba falar aos maiores». Coas historias, coas persoas que deixaron a pegada na súa memoria, coas voces que rodearon a súa infancia, o autor de A lingua das bolboretas escribe este libro porque «a orixe da literatura ten moito que ver con iso: o proceso de reconstrución da memoria, é a viaxe de Ulises, a Odisea; a boca da literatura está aí, cando Ulises recoñece a Penélope, cando o seu pai recoñece que é Ulises porque sabe o número de árbores que hai na horta…».” Desde La Voz de Galicia.