Desde Radiofusión:
“O nome xa nos derrete mesmo o pronunciamos. Corazón de manteiga é a nova novela de Xavier Queipo editada por Galaxia. O autor é galego, de 63 anos e residente en Bélxica. “Non é doado saber de onde ven unha novela. Pode vir dun soño, dunha experiencia ou da nova dun xornal” responde o autor á primeira cuestión que lle lanzan no club de lectura, Esther Val, Andrés C. M. Riveira e Henrique Sanfiz.
Corazón de manteiga vén seguramente da infancia e da experiencia de Xavier Queipo como médico en prácticas no manicomio de Conxo no ano 1981. Di que foi cara atrás para reconstruír a historia dunha persoa que recibiu electrochoques. Daí saltan ao dilema de patria. É a lingua ou a infancia? Queipo ponas a nivel. Na infancia están as raíces pero a lingua ten o seu aquel. Na infancia e adolescencia do autor, había dúas linguas, a da escola, o castelán e a do verán na aldea, o galego. “As miñas dúas patrias coinciden nun lugar, unha aldea da Maía ao lado de Padrón” afirma Queipo, para quen o pasado é moi relevante. Hoxe non vive en Galicia e leva máis tempo fora que dentro. En Bélxica fala galego e conseguiu que xente que non o falaba o fale agora que está lonxe. “Hai moitas maneiras de amar o país”, asegura o escritor convidado.
Falamos tamén de recendos e sabores da infancia que non volvemos experimentar despois, como o recendo a pan saído do forno, que son moi evocadores para a literatura. Confesa Xavier Queipo que entrou na literatura a través de Cunqueiro ou de Cortázar. Tamén de Thomas Mann e Proust.
Falamos de enfermidade mental e da incapacidade das sociedades por admitir o diferente. E de como os desequilibrios poden sortearse de tres maneiras; tendo unha dobre vida, emigrando ou pechándonos en nós mesmos. E falamos da Igrexa. “Daquela altura os curas eran os orientadores… daquelas facíanse plans para os fillos e eu estaba predestinado a ser cura” afirma Xavier Queipo. E da culpa. “ A culpa era o mecanismo de control. Se pecaba de pensamento e de omisión. O demo e a maldade estaban por todas partes” A historia que conta na novela está chea de dor pero a dor pode chegar a ser unha ferramenta útil. “Hai que coñecer a dor para valorar a felicidade” conclúe.
Acabamos falando da dicotomía realidade – ficción. Para Queipo, a ficción é realidade na mente de quen a escrebe”.”
A conversa completa pode escoitarse aquí.
