Entrevista a Elena Gallego en Galiciaé:
“- Galiciaé (G): Vostede é xornalista. Que lle moveu a escribir un libro?
– Elena Gallego (EG): Desde moi cativa sempre tiven o soño de escribir, de feito fíxenme xornalista porque me gustaba escribir, a radio, o xornalismo… Teño que confesar que o primeiro libro escribino con doce anos pero é infumable. A miña nai gardouno nun caixón, aínda mo deu hai pouco e non fun capaz de abrilo porque as cousas que se fan con doce anos, evidentemente non dan moito de si. Cando xurdiu Dragal xa tiña algunha cousiña pero esta en concreto xurdiu porque teño un fillo, que tiña daquela quince anos e a habitación chea de dragóns. Aparte diso, era un rapaz ao que non lle gustaba ler e comezou a collerlle gusto á lectura con novelas fantásticas do estilo de Harry Potter. Chega un momento no que ti dis ”é unha pena que estas cousas que está lendo sexan de fóra”. Entón empecei coa historia: un rapaz de dezaseis anos que está na aula do instituto. Mira pola fiestra e na portada dunha igrexa románica que hai enfronte ve que unha das figuras, que é un dragón, chíscalle un ollo. A partir de aí empecei a imaxinarme que acontecería se ese dragón se reencarnase, que Hadrián chegase a converterse no dragón. É un rapaz dun pobo, dunha aldea da costa galega e un dragón cunha profecía de 2000 anos de existencia agochado nun templo románico. (…)
– G: Por que escolliches contar a historia de Dragal nunha triloxía?
– EG: Non pensaba que ía ser unha triloxía, non escribín Dragal cun guión previo. Empecei por facer unha cousa curta e foi collendo vida. Claro, cando rematei a primeira novela quedaban moitas cousas por contar, rematas un libro de 265 páxinas e tes que seguir. Pero non podes seguir cun libro de 700, entón chega un momento no que teñen que ser tres. Non é que fixera algo adrede por alongalo nin porque estea de moda que sexa unha triloxía. As propias personaxes foron facendo un pouco o que eles querían. Empezou sendo unha historia moi sinxela para demostrar que se poden facer historias moi interesantes en galego e empezou a medrar ela soa.”