Entrevista a Alberto Lema en Praza:
“(…) – Praza (P): En Da Máquina morren os nove homes máis ricos do mundo. En Unha puta percorre Europa morrían os homes prostituidores. Os dous libros son como un xeito de contestación, cargada de retranca, á opresión da clase traballadora (que no caso de Unha puta percorre Europa é tamén opresión patriarcal). Definirías así estas dúas novelas?
– Alberto Lema (AL): Si, nestas novelas apóstase pola vía da esaxeración á hora de amosar a relación entre as clases, así como tamén á hora de propoñer unha solución política abertamente revolucionaria. Un pouco na liña histórica de A modesta proposición de Swift, que botaba man tamén da esaxeración á hora de formular unha solución política ao problema da fame en Irlanda, por citar un caso memorable. (…)
– P: Non son, tampouco, personaxes planos. Non hai o mundo de bos e malos. En Unha puta percorre Europa unha das asasinas ten dúbidas, outra muller ponse ao servizo do goberno na súa campaña falseadora da realidade… En Da Máquina os soldados están nada menos que namorados da máquina xusticieira, e dalgún xeito son enganados por ela. Hai tamén contrastes entre os personaxes: o realismo de Estevo contra a ilusión utópica de Sabela, que despois parecen dar a volta… Como concibiches eses contrastes entre os principais personaxes?
– AL: Os personaxes están baseados en xente que coñecín, xente que me gustaría coñecer e xente que me gustaría que existise. Non sigo un patrón á hora de construílos e para min segue a ser un misterio o proceso polo que os críticos catalogan un personaxe como redondo ou plano. Deberían facer públicos un día os seus baremos para que así poidamos ter algún xeito de achanzar un pouco os nosos personaxes, ou de darlles uns quiliños máis de vida interior, segundo o caso. (…)”