Manuel Portas dedica a súa quinta novela a un trobador do medievo chamado Lourenço

ArtigoManuel Portas en Tempo de lecer Ourense:
“(…) Na súa intervención, Xosé Manuel Eyré, por facer una comparativa cos traballos anteriores de Manuel Portas, citou Faneca Brava, “polo feito de que tenta e busca a necesidade de lembrar, de ter memoria e de progresar”. Resaltou que Lourenço, xograr “trata unha época pouco abordada na literatura galega e que consegue mititficar uns séculos da nosa historia. Ademais, auguroulle unha importante repercusión, sobre todo no ámbito educativo, onde segundo o propio Eyré poderá ser lido como libro de cabeceira dunha época.
A lectura de Lourenço, Xograr divídese en dous libros. No libro un céntrase na figura de Lourenço, un humilde axudante dun ferreiro que busca progresar. E un segundo libro no que son protagonistas diferentes personaxes. Ademais, cada un deles céntrase nunha viaxe: O primeiro a Compostela e o segundo a Toledo.
E con estas pinceladas para situar o libro, Manuel Portas tomou a palabra para comenzar recoñecendo que “desfrutei escribindo este libro”. Un libro que escribiu movido, por unha banda, pola motivación persoal que xurdiu froito dun estudo de cando estudaba Filoloxía e que fixo que chegase ata a figura de Lourenço, “un xograr do que pouco se sabe pero cunha grande virtude. E un inconformista, é con máis mérito tendo en conta de que falamos da época medieval e dos estamentos onde era moi difícil que un axudante de ferreiro chegase a trobador, o trobador máis famoso da literatura galego portuguesa”.
Da figura de Lourenço “sabemos moito polas numerosas cantigas nas que aparece. Acompañaba a un nobre vido a menos, Xoán García, e era, sen dúbida un bo poeta. Esto sábemolo porque todos querían ‘penzoar’ (regueifar) con el, co cal, algo de bo había de ter…”, comenta Manuel Portas. E todo elo nunha época na que a guerra “é literatura en si mesma, sen necesidade de inventar nada, con asaltos a castelos, batallas, cruces de historias…” (…)”