Entrevista a María Reimóndez en Praza:
“(…) – Praza (P): En vías de extinción trata moitos temas. Se cadra o principal é o lixo que temos na cabeza e a posibilidade de limpalo, de rebelarnos contra os patróns de comportamento establecidos. O mesmo que fan as protagonistas de Pirata, ou as de O club da calceta. É así?
– María Reimóndez (MR): Cada libro é diferente na materialización da temática, pero si existe esa conexión. O personaxe de Gaia móstranos como as persoas que se sitúan nas marxes das estruturas hexemónicas teñen máis recursos para articular un contradiscurso con potencialidade de facerse realidade. Ser rara é o que lle permite a Gaia subverter o marco que nos queren impoñer. É o que di a teoría poscolonial: desde as marxes podes ter unha visión máis ampla. (…)
– P: Ás veces son os propios autores ou autoras os que temen que, de identificarse a súa obra coa homosexualidade ou o lesbianismo, sexa situada nas marxes, como literatura para minorías.
– MR: É que iso pasa. E para un escritor ou escritora é un problema grande, porque o que queres é comunicarte cos lectores. O que creo é que temos que tentar ser honestas. O libro de Teresa Moure Unha primavera para Aldara foi interpretado como unha historia de lesbianas. E na segunda edición ela aclara que non era o seu obxectivo, senón presentar unha historia de rebeldía… Eu creo que iso é como desautorizar a opción vital dos personaxes. Tamén hai autoras que, para evitar o voyeurismo do crítico, autocensúranse e renuncian a introducir escenas de sexo nos seus libros. Como se, ao final, as mulleres só puideramos ser amigas. O efecto é que, como di Beatriz Suárez, seguimos armarizadas… (…)”.