Artigo de Armando Requeixo en Criticalia:
“Para os amantes da escrita, poucas cousas producen máis fascinación que os libros indescifrables, ignotos ou escuros. Eses volumes que semellan ideados por mentes no límite da tolemia lúcida, individuos nos que a procura do Alén, do descoñecido ou dos saberes máis recónditos favorecen un estado superior na contemplación do Universo. (…)
Na literatura galega tamén habería algúns exemplos de textos ficticios, imaxinados ou mixtificados. Entre os máis enigmáticos ou de discutida interpretación atópase a expresión edoi lelia doura que aparece nunha cantiga de amigo do trobador Pedr’Eanes Solaz, unha das que, aínda hoxe, seguen a espertar máis curiosidade ¿É unha mestura de vello romance ibérico e adaptación árabe que significa algo así como “¡que noite!, é a miña oportunidade” ou incluso “a noite é longa” ou é tan só un xogo exclamativo e puramente onomatopeico? O misterio permanece.”