Entrevista a Xabier P. DoCampo no Xornal de Galicia:
“O meu respecto pola Real Academia Galega é tanto que teño clarísimo que non me necesita. (…) Cando teñan unha vacante, se queren, que me pregunten a miña opinión; poden estar seguros de que nunca direi o meu nome. Pensei máis veces en ser santo, se cadra porque hai máis prazas, que en ser académico. Iso é unha teima de Jaureguizar e algún máis. Están tan empeñados en propoñernos a min e a Agustín Fernández Paz que fixemos un acordo: que nos dean unha cadeira para os dous, pero que nola dean canto antes, que estamos engordando” (…)
Os primeiros lectores de DoCampo foron o avogado Rafael Bárez e o profesor Francisco Silvosa, os seus compañeiros no seminario de Lugo. Cada noite, recorda, o cativo que foi escribía un conto e facía dúas copias con papel carbón. Unha para cada un. “Non deixei de escribir dende entón, pero até 1986 non publiquei. Cando rematei O misterio das badaladas xa tiña outra novela a medio facer e un libro de contos. Por moito que me quixese proletarizar, por moito que pensase que publicar era un vicio burgués, ao que me conducía aquilo era á frustración máis absoluta”. Para aforrar, resumiu o argumento do libro e mandóullelo a catro editoriais cunha carta na que lles explicaba a única condición da poxa: o primeiro en amosar interese quedaba co orixinal. Adiantouse Vía Láctea, onde chegara a súa oferta rebotada dende Ediciós do Castro. “Aínda teño pola casa as cartas de Xela Arias, de Xerais; Carlos Casares, de Galaxia; e alguén de Sotelo Blanco que xa non recordo pedíndome a novela. Xa chegaban tarde”.”