Entrevista a Manuel Rivas en El Progreso:
“(…) – El Progreso (EP): Pódese dicir que vostede é unha ‘rara avis’: a pesares de escribir nunha lingua considerada pouco comercial, como o galego, os seus libros gañan cada vez máis adeptos dentro e fóra de Europa. ¿ A qué atribúe este fenómeno?
– Manuel Rivas (MR): Por sorte, a literatura ten os seus propios camiños; ben é certo que funciona moito a opción política e dentro da cultura existen unhas relacións de poder. O que pasa é que tamén a literatura ten unha estratexia de supervivencia e nos lugares onde semella máis difícil cruzar, fai moito contrabando pola súa conta. Digo isto pensando en O lapis do carpinteiro, que xa chega ás 30 linguas -o outro día comunicáronme que o ían traducir ao coreano-. Penso que isto se debe, en gran parte, a que unha obra, nun momento determinado, é coma un foguete espacial que todo o mundo ve, como pasa cos ‘best seller’, aínda que iste non é o caso. En Galicia estamos nunha especia de recanto e existen outros camiños campo a través, onde hai xente que se atopa con obras como a citada ou A lingua das bolboretas. E podemos pensar que esto, raro e excepcional, se pode dar máis. (…)
– (EP): Falemos de súa faceta literaria.
– MR: O sentido de camiñar pola vida e o mesmo que o de camiñar pola literatura. Realmente, escribes cando eres capaz de que todo se mova por unha enerxía alternativa que é o desexo. En varios libros que escribín hai un treito da viaxe, do noso país, que é tráxica, pero que se segues adiante é porque o que en termos freudianos se chama ‘ethos’ (desexo) ten moita máis forza que o ‘tanathos’ (morte). Eu penso que a literatura e cada vez máis necesaria, tanto para quen escribe coma para quen le, porque o lector cando abre o libro xa o fai seu. Pódense esquecer moitas cousas, pero nunca o agasaio dun conto que impacta. Non hai nada comparable a un conto que che contan de neno para durmir ou que escoitaches un día, cando aínda estaban os vellos arredor do lume. (…)”