Entrevista a Fina Casalderrey en Dioivo:
“(…) – Dioivo (D): Como comeza o proxecto de O neno can?
– Fina Casalderrey (FC): É unha proposta de UNICEF. Galaxia pensou en min, eu aceptei e pensei en Francisco Castro para escribir o libro comigo, e el tamén aceptou encantado… Non estabamos afeitos a traballar a catro mans, e a experiencia estivo ben. Calquera que coñeza os nosos libros verá que estamos os dous… Foi como aquilo que se di na escola dos vasos comunicantes. Unha vez un botaba máis no vaso máis groso e a outra no máis fino, e outras veces era ao revés. Os correos corrían a cen, cada un coas súas suxestións… Non se pode dicir que tal historia é miña e tal historia é del. Son todas dos dous. E o que as une é a presenza dun can en todas. (…)
– D: Podemos falar xa, se queres, de Dúas Letras…
– FC: Levamos xa cinco premios. A película está en galego, subtitulada en castelán. Non a pasamos a máis idiomas porque perdería intensidade, que é o que máis lle está a gustar á xente. O galego que usamos é o dos 50, sen nembargantes nin naqueles intres. O galego do pobo, o que usou Rosalía de Castro. E falamos de emigración, de diglosia, de soidade, de viúvas de vivos e de mortos… Os créditos pasan moi rápido, porque eramos un equipo de só seis persoas. (…)
– D: E cales son os libros teus dos que te sentes máis orgullosa?
– FC: Pois non sei, pero se alguén non coñecese os meus libros poderíalle dicir que lese Ás de mosca para Anxo, O estanque dos parrulos pobres, A pomba e o degolado, Quen me quere adoptar?, Xela volveuse vampira!, Ola, estúpido monstro peludo!… Hai moitos anos que non me presento a premios, xa desde o Premio Nacional. Por iso os que recibo son se cadra máis bonitos, porque non me presentei. E fun escollida candidata dúas veces, unha por literatura en galego e outro por literatura en castelán, ao premio Astrid Lindgren Memorial, que é un dos máis importantes do mundo, como o Andersen.”