Ramón Caride: “O peor desta provincia é que se está indo xente moi preparada”

Entrevista a Ramón Caride en La Región:
“(…) – La Región (LR): En que está traballando agora?
– Ramón Caride (RC): Estou escribindo outro conto infantil e acabo de rematar O capitán Aspanitas e o misterio das Burgas, ambientado na cidade de Ourense, concretamente nas termas, e que presentarei en xaneiro do ano que ven. Ademáis, acaba de sair en Xerais unha recopilación de relatos e de novelas de serie negra: Sarou/Louzós, son libros para adultos que estaban esgotados, e que presentarei en novembro en Vilagarcía, aínda que xa está a venta nas librerías. (…)
– LR: Cómo lle afecta a crise ós escritores?
– RC: Os escritores estamos menos afectados pola crise porque a crise forma parte de nós en Galicia. Hai moi poucos que podan vivir de escribir, cóntanse cos dedos da man e sobran. A quen máis lle repercute é as editoriais, ós músicos, ós actores, ós deseñadores gráficos, en xeral, a todo o mundo, pero ós escritores menos porque xa estabamos mal, e onde non hai non se pode empeorar. A situación xa non permitía vivir da literatura porque o mercado galego é pequeno e non temos capacidade para vendernos fora, non temos medios nin axentes literarios que son os que fan que un autor poda vivir do que escribe.
– LR: E non ten solución?
– RC: Si, hai paises como Finlancia, Islandia ou Dinamarca, en xeral todos os nórdicos, nos que os gobernos consideran prioritaria a cultura e apostan moi forte pola política cultural.
– LR: Con este panorama, ata debe ser difícil inspirarse para escribir.
– RC: Escribir non é o resultado dunha inspiración, no meu caso responde a unha necesidade interior. Por exemplo, a situación de crise non me condiciona, o que quero é evadirme, escribir sobre un mundo imaxinario. Agora non é a mellor época pero tampouco é a peor, porque meus pais tiveron que pasar moitos apuros para pagar os estudios meus e do meu irmán, penso que a deles era unha vida peor que agora. Creo que non estamos no fondo do pozo, na historia houbo épocas moito peores. (…)”.