Entrevista a María Lado e Lucía Aldao en Luzes:
“(…) – María Lado (ML): Eu levo unha idea na cabeza cando me sento a escribir, pero unha idea vaga, unha imaxe ou algo así. Despois escríboo de cincuenta maneiras diferentes ata que me gustan as palabras coas que transmito a idea. E ao escribir xa van aparecendo novas cousas. Pero non adoito levar o poema na cabeza, así tal cal, con palabras e todo. Ti si?
– Lucía Aldao (LA): Non non, eu non levo na cabeza as palabras, pero si o poema. É difícil de explicar. Teño imaxes, moitas, e teño versos, uns cantos. Tamén teño unha idea, pero sempre a perdo en canto me poño a escribir. Hai versos que me levan a outros lugares e xa non volvo. Cando escoito iso tan típico de que escribir é poñer orde, flipo. O caos no que caio gústame. Son feliz toleando diante da folla de word.
– ML: Para min tamén é un pouco deriva, sempre sorpresa. Pero creo que escribir sempre é así. Eu as veces que escribín teatro: non facer adaptacións, senón escribir pezas, sempre me pasou así. Paréceme un proceso que engancha, como se non soubeses que vai pasar despois. Por iso me encantaría escribir unha novela. Durante o tempo que botas escribindo tes coma unha vida oculta na que pasan cousas que ti fas que pasen, pero que tampouco sabes moi ben controlar de todo. É unha droga coma outra.
– LA: Claro! Eu fantasío a saco coa idea de escribir unha novela, pero nunca pasei dos relatos.
– ML: Eu paseino xenial escribindo teatro, aínda que eses textos non chegasen a nada. Só o pracer que me dou o proceso xa é o mellor pago. Vaia, isto do mellor pago non se pode dicir por aí, senón enseguida empezan a querer pagarme en «pracer de escribir». Co traballiño que me custou que me pagasen por escribir (…)”