Alaia e a deusa, por Eli Ríos

DesdeEli Ríos A Sega:
“Como estes días anda tanto na moda o concepto de narrador mainsplainer, ou “home explicador“, recoñezo que comecei esta novela procurando marcas de xénero masculino e… quedei gratamente sorprendida! Ata a última páxina! Só me incomodou un chisquiño o feito de que, en varias ocasións, se referise á protagonista como “a neria”, pero, dándolle unhas voltas, concluín que, estilisticamente, non só é necesario senón imprescindible. Ou iso ou os deícticos ían ser unha tortura á hora de ler.
Recoñezo, tamén, que cando rematei a lectura tiña unha curiosidade case animal por coñecer a recepción desta obra e aló me lancei á rede. Oh, oh, oh! Sorpresa… Un par de críticas bastante destrutivas sobre o concepto do amor presentado nesta novela e unha boa morea de recomendacións de lectura nas revistas feitas por alumnas e alumnos de Secundaria. Sorpresa, pero non estrañeza. Por que? Imos ao allo! (…)
Outro tipo de narradores son posibles na ficción como é o caso e… aínda máis… Non procuredes aquí unha obra didáctica porque nada máis lonxe da realidade. Todo o comentado acae na narración cunha naturalidade nada artificial e o galego coidadísimo fan de Alaia e a deusa unha novela para desfrutar desde a primeira páxina ata a última. Si. Ata a última porque o xiro do final… (ata aquí podo ler)”