Entrevista de María Varela a Ledicia Costas en Diario de Pontevedra:
“(…) – Diario de Pontevedra (DP): Pel de cordeiro chega nun momento de dó para Ledicia Costas (Vigo, 1979), que permaneceu recluída nos últimos meses logo de sufrir unha perda moi importante na súa vida. Que tal se atopa?
– Ledicia Costas (LC): Estiven metida na casa, concentrada na literatura. Se a literatura salva, sen dúbida, este é o exemplo. Xestionar a ausencia é complicado, sobre todo cando é algo inesperado e tan salvaxe. Digamos que os libros son unha táboa de salvación. Eu levo meses na miña guarida, como na escuridade, e esta historia é unha lumieira, que deixa pasar algo de luz. (…)
– DP: Temos entre mans unha novela “escura e radical, pero con sementes de luz”, segundo as súas propias palabras. Como naceu esta obra que a remonta á infancia?
– LC: Esta novela lévame ata o Bar Remanso, que estaba preto da miña casa, e que estaba rexentado por unha bruxa que pasaba consulta mentres atendía aos clientes. Na trastenda falaban de males do aire, de envexas, de espíritos que tiñan dentro e de todas as intimidades e clases de problemáticas. Sobre todo eran mulleres as que acudían. Esta novela está atravesada de diante atrás pola bruxería, por eses talentos que tiñan moitas mulleres de curar e polo feito de que hai moitas persoas que a día de hoxe seguen acudindo a consultas de bruxas para pedir consellos, axuda… e non sei se sempre atopan respostas. É un tema que me preocupa moito. Elas chegaban berrando. A miña avoa dicía: “Teñen o espírito dentro”, e o camiño de volta, despois de estar coa bruxa, ían tranquilas. A bruxa algo facía que lles devolvía a calma. Esta novela representa pois ese tránsito que é unha constante na miña constelación literaria, é parte da miña vida, coma se de súpeto se solapasen vida e literatura. (…)”