Entrevista a Daniel Costas en Dioivo:
“”Retrato de nai de ollos de febre/ sustentas na base do colo con histeria./ retrato de fillo sen sospeita/ ocasionalmente/ come e berra/ a disentería e a cólera”. É un dos poemas de Infancia das vacas mortas, o segundo libro de Daniel Costas, que acaba de editar Barbantesa. O autor, -que gañara o XXII Premio de Poesía Eusebio Lorenzo Baleirón con conservas e conseguiu tamén o Novacaixagalicia con Monicreques,- escribiu esta obra a partir de fotografías. E o resultado é unha sorte de poesía social tan actual como intensa. (…)
– Dioivo (D): Este libro podería encadrarse nunha sorte de poesía social que volveu desenvolverse desde os 90. Non é igual que a dos 70. Pero é. Que opinas ti?
– Daniel Costas (DC): Si que podería definir este libro en concreto como poesía social. Aínda que en todo está o toque social, porque é o día a día. Non pretendo ser moralizante nin nada así. Escribo moitos poemas, e parte deles foron publicados en obras colectivas. Teño outro libro individual, conservas. Para Infancia das vacas mortas si pensei en escribir un libro, non só poemas soltos. Pero escribo como me sae, como me gusta. Non me identifico co concepto de xeración, pero si teño relación con outros autores, e claro que nos influímos uns aos outros.
– D: “Son alérxico ao benestar da humanidade”. É un dos versos. E está despois de “maldito capitalismo”…
– DC: Falo das cousas que producen moitos males, e contra as que o libro é contestatario. Falo de que son alérxico pero tamén son virus… Non me gusta empregar demasiado a palabra capitalismo. Quería que ese tipo de referencias estivesen presentes, pero máis mergulladas. E o certo é que este libro está a ser lido por xente que non tiña moito contacto coa poesía. Xente de Moaña, que é de onde son, estase a interesar polo libro, co seu contido tan social. Estou moi contento da acollida. (…)”