Entrevista a Xavier Rodríguez Barrio en Galiciaé:
“- Galiciaé (G): Fálenos deses outros proxectos…
– Xavier Rodríguez Barrio (XRB): Aparte de estar traballando na elaboración doutro poemario, que comecei dunha forma case paralela a este, e de desempeñar o cargo de coordinador de normalización lingüística na Deputación de Lugo; adiqueime á paixón que teño polo recitado, unha actividade que desempeñei xunto a Luciano Pérez. Xuntos fixemos unha montaxe musical moi moderna. Percorremos vilas e cidades de Galicia, Portugal; Madrid e Barcelona. Mesturábamos instrumentos como a zanfona recitando poesía moderna e contemporánea. Imaxínate o poema de Ferrín Magnolias recitado con instrumentación medieval. Tamén recitabamos outros autores como Manuel Cuña Novás, Tovar ou Manuel María, e mesmo os trovadores que foron homenaxeados no Día das Letras Galegas de 1998. Durante os anos 96, 97, e 98 recitamos unhas montaxes musicais cos clásicos e moitos dos contemporáneos; desde os precursores Curros, Rosalía… ata García-Bodaño e Manuel María. Son un grande amante dos recitais, é unha forma directa de facer chegar a mensaxe ao receptor. Prefiro que a xente escoite os meus poemas a que os lean. Baixo a miña opinión é a mellor maneira de divulgar a poesía, ademais cando publiquei o meu primeiro libro tiven a sorte coincidir dous grandes mestres nisto de recitar: Uxío Novoneyra e Carlos Oroza. (…)
– G: Como lingüísta, ¿como ve a saúde do galego na actualidade?
– XRB: A saúde do galego é boa comparandoa a cando eu comecei a escribir. Daquelas non había máis gramática que a de Ricardo Carvalho Calero e estaba en castelán: Gramática elemental del gallego común. E o único diccionario que había era o de Xose Luís Franco Grande, un tocho vermello publicado por Galaxia. Desde logo o avance é abismal a nivel de implantacion e saúde, o avance é infinitamente grandioso. Outra cousa e que a estas alturas, uns 30 anos despois da normalización lingüística debería haber un tipo de implantación máis avanzada da que hai. E desde logo o que o idioma estea baixo un constante sometemento aos vaivéns das lexislaturas dunha ou outra cor, facendo que unhas veces suba, outras baixe, outras oscile, outras quédase aí… É como o poema de Xosé María Díaz Castro, Un paso adiante i outro atrás, Galiza, / i a tea dos teus sonos non se move. Eu creo que o idioma ten que ser respeitado politicamente con independencia da cor que teña. É un apoio indispensable para a saúde perfecta, ideal e plena do idioma.”