Entrevista a Gonzalo Hermo en Dioivo:
“A óptica “dos que viron extinguir o seu fogar e humillar a súa identidade”. A perspectiva dos expulsados ás marxes. É a adoptada por Gonzalo Hermo en Crac, o poemario co que gañou o premio Xuventude Crea -co bipartito GZCrea-. O libro parte dun só texto, Escola do resentimento. “Por iso o meu poema é só un acto de vinganza”, di. O autor presentou hai pouco en Compostela esta obra, editada por Barbantesa.
– Dioivo: O libro parte do primeiro poema. Que fala da poesía como acto de vinganza. Do resentimento dos que “fomos castrados”. Cal é o motivo dese resentimento? Cales son as violencias contra as que se rebela?
– Gonzalo Hermo: Poderiamos falar de violencias en plural pero son, ao cabo, distintas pólas dunha mesma realidade: a violencia exercida polos elementos que ostentan a hexemonía simbólica contra aqueles que non a posúen. A dinámica centro/periferia existe, e non só no plano xeográfico ou xeocultural (binomios do tipo occidental/oriental, etc.), senón tamén en experiencias coma o xénero, a raza ou a opción sexual. Tal e como eu o vexo, Crac representa un intento de colocarse, en sentido amplo, no lado feble da balanza. Nun espazo onde circulen distintos procesos identitarios vertebrados en torno á idea de subalteridade. Non son tan pretensioso como para pensar que o libro vaia cambiar as cousas, pero gústame escribir como se esa posibilidade fose real. Cando menos non ser cómplice dunha orde de cousas ilexítima e perversa. (…)”