Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Cristina Corral Soilán:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
-Extrovertida.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
-A humildade.
3.– Que agarda das súas amizades?
-Lealdade.
4.– A súa principal eiva?
-Son moi nerviosa e inqueda.
5.– A súa ocupación favorita?
-Non hai unha única: ler, escribir, coser, navegar polo Pinterest adiante…
6.– O seu ideal de felicidade?
-Vivir facendo só o que me gusta.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
-Estar separada da familia.
8.– Que lle gustaría ser?
-Teletraballadora.
9.– En que país desexaría vivir?
-De non ser en Galicia, en Italia ou Portugal.
10.– A súa cor favorita?
-Vermello.
11.– A flor que máis lle gusta?
-Margarida.
12.– O paxaro que prefire?
-Os paporroibos que pinta Suso Cubeiro.
13.– A súa devoción na prosa?
–Teresa Moure.
14.– E na poesía?
-Non podería elexir… Rosalía, Víctor Botas, por exemplo.
15.- Un libro?
–Herba Moura.
16.– Un heroe de ficción?
-Don Quixote.
17.– Unha heroína?
– A Elene Jans de Herba Moura.
18.– A súa música favorita?
-O himno galego.
19.– Na pintura?
-Diego Rivera.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
-Os pais e nais que queren sacar as súas crianzas adiante cando case non chegan a fin de mes.
21.– O seu nome favorito?
-Hai moitos, non podería elixir un.
22.– Que hábito alleo non soporta?
-Que fumen mentras estou a comer.
23.– O que máis odia?
-A mentira.
24.– A figura histórica que máis despreza?
-Entre Franco e Hitler non sabería a quen escoller
25.– Un feito militar que admire?
-A palabra “militar” dáme noxo porque me lembra a palabra “armas”.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
-O de saber pintar e cantar.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
-Sen sabelo, sen dor, en paz e sen que ninguén sufra por min.
8.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
-A ledicia.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
-A ignorancia por imposibilidade de remediala.
30.– Un lema na súa vida?
-É unha frase de María Aurelia Capmany: “Nunca serei tan vella e covarde como para non recomezar dende o principio, de novo e coas mans baleiras”.”