Entrevista a Lois Pérez en Galicia Confidencial:
“(…) – Galicia Confidencial (GC): Que representa para ti gañar este premio?
– Lois Pérez (LP): Pra min representa unha ledicia e un bonito espellismo: o de recibir un premio de poesía e albergar a dubidosa ilusión de que eu fose poeta; tamén, a de gozar do apoio da xente que me aprecia e que me votou (ben polo afecto, ben pola poesía; ou incluso malia a miña poesía!) así como ser lido polas comunidades educativas das Escolas de Idiomas galegas e portuguesas; xa era premio abondo figurar de finalista canda outras poetas que admiro enormemente.
– GC: Como valoras a situación actual da poesía en Galiza?
– LP: Penso que hai unha visibilización moi importante de novos talentos, en especial das mulleres, que sempre estiveron aí, pero que non sempre tiveron a oportunidade de visibilizar a súa obra como acontece agora. No tocante á situación actual, vivimos nun país desfeito por demasiados gobernos do Partido Popular… E a poesía nace da dor, en parte. Nese senso, sobran motivos pra buscarmos versos, pra protestar ou pra soñar outro país posíbel e necesario. Así e todo, non aspiro a cambiar o mundo, confórmome con cambiar o meu mundo. Resumo: a poesía é un arma cargada de futuro, o carallo é que o futuro é do Banco Santander Central Hispano.
– GC: Que fortalezas atopas no uso do galego como escritor?
– LP: Fundamentalmente que reflicte sen filtros o que eu penso, e penso sempre en galego; non é unha garantía pero en chinés sáeme peor. E unha lingua é tamén un xeito de nomear a realidade e nós facémolo en galego. Tamén podes pedir cervexas e outras bebidas espiritosas propias dun escritor sen problemas en Portugal ou no Brasil, no Mozambique ou Cabo Verde, probabelmente incluso en Sanjenjo. E acontecen achádegos lingüísticos froito do diálogo inter-incultural: en Portimão, na Taberna da Maré -onda o Restaurante Dona Barca- pedín un “café sozinho” e a camareira preguntou: “sozinho mesmo?” E eu díxenlle: “sozinho mesmo… Case abandonado”. (…)”