Desde Terracha.xa:
“(…) O poeta, nacido en Fene e licenciado en Fiolosofía e Ciencias da Educación, séntese moi afortunado por ter obtido dito premio, e conta que cree ter “unha conexión espiritual coa chaira que parece que me da sorte”. Bouza gañou en cinco ocasións o Certame de Poesía de Vilalba, nos anos 2003, 2004, 2009, 2010 e 2013, e considera a vila a súa “praza poética”. Agora, despois de seis anos sen publicar, volverá ter nas súas mans un novo poemario que será editado por Espiral Maior. “Para poder publicar hoxe en día o máis viable é presentarse a certames cos que conseguir ese premio. Estes concursos vanlle dando firmeza á túa obra e permiten que se poida visibilizar. O de Guitiriz aínda é moi novo e hai que recoñecer que todos os premiados sempre son poetas de relevancia”. Esta obra sumarase aos seis libros que xa ten publicados, e o premio aos 13 galardóns que obtivo polo momento polas súas estrofas.
Na súa nova creación, Coma o ruído que fan as portas das igrexas ao pecharse, os lectores divisarán a liña de escritura característica de Bouza “nas miñas obras hai un fío común que é a memoria, para min é algo que nos fai imperecedoiros. Sempre escribo referencias ao fogar, establezo diálogos coa memoria persoal e colectiva, ademais de tratar os grandes temas da historia universal: o amor, a morte, a fraxilidade da vida…”.
Ademais de manter un dos recursos que máis caracteriza a súa poesía, a metáfora, o galardoado trata de transmitir imaxes aos lectores dende as súas verbas “non só sonoras ou orgánicas, senón de dor e desasosego, unha poesía transparente, sen medo”. O propio título da obra pretende provocar esa reacción no lector, “que a xente atope o que lle transmiten a cada un as igrexas, soidade, amor… Hai un poema no que explico o que significou para min nun momento dado”.
Ademais de ter familia numerosa, Pablo Bouza exerce de xefe do servizo de Cultura e Educación no Concello de Culleredo, pero non compaxina con horarios a súa vida laboral e familiar e a súa paixón. “Son un poeta moi pouco racional, son moi inspirado e os poemas chéganme como lanzas. Recollo os versos e logo se converten en poemas e despois en libros. Non programo, nin compaxino, vou escribindo e cando sinto que teño un libro rematado preséntoo nalgún certame. Trato de atopar a poesía nas cousas da vida cotiá, os libros van xurdindo e chegan como eles queren”.”