Arquivos da etiqueta: Pablo Bouza
Guitiriz: presentación de A traxedia da arquitectura, de Xosé Luís Mosquera Camba, e entrega da V edición do Premio Díaz Castro a Pablo Bouza
Reportaxe: Pablo Bouza gaña o Díaz Castro
Desde Terracha.xa:
“(…) O poeta, nacido en Fene e licenciado en Fiolosofía e Ciencias da Educación, séntese moi afortunado por ter obtido dito premio, e conta que cree ter “unha conexión espiritual coa chaira que parece que me da sorte”. Bouza gañou en cinco ocasións o Certame de Poesía de Vilalba, nos anos 2003, 2004, 2009, 2010 e 2013, e considera a vila a súa “praza poética”. Agora, despois de seis anos sen publicar, volverá ter nas súas mans un novo poemario que será editado por Espiral Maior. “Para poder publicar hoxe en día o máis viable é presentarse a certames cos que conseguir ese premio. Estes concursos vanlle dando firmeza á túa obra e permiten que se poida visibilizar. O de Guitiriz aínda é moi novo e hai que recoñecer que todos os premiados sempre son poetas de relevancia”. Esta obra sumarase aos seis libros que xa ten publicados, e o premio aos 13 galardóns que obtivo polo momento polas súas estrofas.
Na súa nova creación, Coma o ruído que fan as portas das igrexas ao pecharse, os lectores divisarán a liña de escritura característica de Bouza “nas miñas obras hai un fío común que é a memoria, para min é algo que nos fai imperecedoiros. Sempre escribo referencias ao fogar, establezo diálogos coa memoria persoal e colectiva, ademais de tratar os grandes temas da historia universal: o amor, a morte, a fraxilidade da vida…”.
Ademais de manter un dos recursos que máis caracteriza a súa poesía, a metáfora, o galardoado trata de transmitir imaxes aos lectores dende as súas verbas “non só sonoras ou orgánicas, senón de dor e desasosego, unha poesía transparente, sen medo”. O propio título da obra pretende provocar esa reacción no lector, “que a xente atope o que lle transmiten a cada un as igrexas, soidade, amor… Hai un poema no que explico o que significou para min nun momento dado”.
Ademais de ter familia numerosa, Pablo Bouza exerce de xefe do servizo de Cultura e Educación no Concello de Culleredo, pero non compaxina con horarios a súa vida laboral e familiar e a súa paixón. “Son un poeta moi pouco racional, son moi inspirado e os poemas chéganme como lanzas. Recollo os versos e logo se converten en poemas e despois en libros. Non programo, nin compaxino, vou escribindo e cando sinto que teño un libro rematado preséntoo nalgún certame. Trato de atopar a poesía nas cousas da vida cotiá, os libros van xurdindo e chegan como eles queren”.”
Pablo Bouza: “Os certames danlle firmeza á túa carreira e visibilizan a túa obra”
Entrevista a Pablo Bouza en El Progreso:
“”Os cartos logo desaparecen, pero os libros son a vida dun escritor”, asegura o poeta Pablo Bouza á hora de valorar o que supón gañar o V Premio Díaz Castro de Poesía, dotado con 2.000 euros e coa publicación do poemario, na primeira vez que se presentaba.
– El Progreso (EP): Que sentiu ao recibir a chamada?
– Pablo Bouza (PB): Unha grande emoción. Recibir un recoñecemento ao teu traballo dáche forza e confianza para seguir escribindo, comprobas que estás en boa liña. Viña duns anos de secano en canto a publicacións e con este premio terei a oportunidade de volver publicar e cunha editorial de referencia. Somos moitos os poetas que nos presentamos a estes certames, xa que case é a única maneira de poder ver a túa obra publicada.
– EP: Leva unha boa colleita de premios, a experiencia altera a sensación?
– PB: A emoción e ledicia é a mesma que co primeiro. E neste caso, vendo a solvencia e a categoría literaria do xurado, a satisfacción é maior.
– EP: Que supoñen este tipo de convocatorias para os escritores?
– PB: Levo máis duna ducia de premios que se reflicten en seis libros individuais, algúns colectivos e publicacións en revistas especializadas. Os certames van dándolle firmeza á túa carreira literaria e permiten visibilizar a túa obra. Teñen moito mérito os concellos e as institucións que os convocan. No caso de Guitiriz, que faga un esforzo notable convocando un certame da calidade do Díaz Castro é moi loable e amosa unha especial sensibilidade da súa corporación. Ademais, Guitiriz é un facho poético en Galicia co importantísimo labor da NPG (Nova Poesía Guitirica) e o seu traballo cos grupos poéticos de base, o certame de Vilariñas, os poemas pendurados nas farolas, a edición da Gazeta.gal, o traballo de investigación sobre Os Vilares de Pas Veres ou a poesía da magnífica Luz Campello.
– EP: Cal é a sensación ao ver un libro seu publicado?
– PB: Telo nas túas mans é unha das grandes emocións que ten un escritor. Ao fin e o cabo, escribes para comunicar e compartir. O poema non deixa de ser un proceso comunicativo. Ademais ese libro, e sobre todo no caso da poesía, clónase en moitos máis: as interpretacións e versións que cada lector fai do que ti lles amosas. (…)”
Pablo Bouza Suárez, gañador do V Premio Xosé María Díaz Castro de Poesía
Desde o Concello de Guitiriz:
“Na tarde do 22 de febreiro tivo lugar en sesión telemática, a instancias do Concello de Guitiriz, a xuntanza do xurado que decidiu o V Premio Xosé María Díaz Castro de Poesía que, logo da pertinente deliberación, decidiu conceder o galardón, por unanimidade, ao volume presentado baixo o título Coma o ruído que fan as portas das igrexas ao pecharse que, unha vez aberta a plica, resultou ser da autoría de Pablo Bouza Suárez.
No poemario gañador o xurado composto por Ánxela Gracián (como vogal), Miguel Anxo Fernán-Vello (en calidade de presidente), Armando Requeixo (vogal) e Marisol Morandeira (secretaria, con voz e sen voto) estimou a diáfana construción poemática dun conxunto que se eleva desde a transparencia da voz, a forza das imaxes e a sonoridade da arquitectura dos períodos e das estrofas. Tamén si, salientou a habelencia á hora de incorporar ao discurso propio referentes da mellor tradición universal, desde Valente ata Carver pasando por Wilde ou Schopenhauer.
O xurado quixo salientar, así mesmo, a calidade dos traballos presentados a concurso, que evidencian o estado de magnífica saúde da nosa poesía e a simpatía coa que, desde as primeiras convocatorias, está a ser acollido o premio que leva o nome do máis célebre poeta de Guitiriz e un dos seus mellores embaixadores.
O gañador recibirá como dotación económica un premio de 2.000 euros e verá publicado o seu poemario pola Editorial Espiral Maior.”
Arteixo: recital de poesía no Centro Cívico
Fene: recital poético Voces do Obradoiro de Poesía. A Grafía da Emoción
O vindeiro xoves 16 terá lugar a última das sesións Obradoiro de creación literaria “Poesía: a grafía da emoción”, que vén impartido por Pablo Bouza desde o 14 de setembro. Este é tamén o último dos obradoiros dos que Escola de Escritores da AELG programou para este ano, neste caso coa colaboración do Concellería de Cultura do Concello de Fene e da súa Biblioteca Pública Municipal Xosé María Pérez Parallé, e co patrocinio da Deputación da Coruña e a Consellaría de Cultura.
Fene: Escola de Escritoræs. Obradoiro de creación literaria, con Pablo Bouza Suárez: Poesía: a grafía da emoción
O 
Obradoiro de creación literaria, con Pablo Bouza Suárez: Poesía: a grafía da emoción é unha iniciativa da Escola de Escritoras-es da AELG, coa colaboración do Concello de Fene-Concellería de Cultura-Biblioteca Pública Municipal Xosé María Pérez Parallé e o patrocinio da Deputación da Coruña e a Consellaría de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria.
Será impartido por Pablo Bouza, e terá unha duración de 10 sesións de 2 horas cada unha (mércores e xoves: 14 setembro; 20 de setembro; 28 de setembro; 5 de outubro; 11 de outubro; 18 de outubro; 26 de outubro; 2 de novembro; 9 de novembro e 16 de novembro). A data de comezo é a do 14 de setembro de 2017.
O lugar é a aula de estudo da Biblioteca Pública Municipal “Xosé María Pérez Parallé” de Fene (Avenida de Conces, 20-22). Como chegar.
Haberá 20 prazas, gratuítas, para maiores de 16 anos, que se asignarán por orde de solicitude.
Na sesión do 9 de novembro participará, como autor convidado, Miguel Anxo Fernán-Vello.
Inscricións do 1 ao 12 de setembro na Biblioteca Pública Municipal “Xosé María Pérez Parallé” nos seguintes horarios:
Do 1 ao 8 de setembro (de luns a venres en horario de 10:00 a 14:00 h) Os días 11 e 12 de setembro en horario de 16:00 a 20:30 h.
O obradoiro enmárcase na Escola de Escritoras e Escritores da AELG, iniciativa que centra os seus esforzos en impartir, por concellos de todo o país, obradoiros con formatos e destinatarios diversos, nos que se abordan diferentes xéneros literarios e contidos. Trátase dunha iniciativa que, cos autores/as como guías, ten o obxectivo de transmitir a experiencia apaixonante do acto creador, tentando concienciar á sociedade do imprescindíbel que é a estimulación creativa na escrita e o seu papel complementario na formación do individuo. O proxecto aposta por ofrecer á mocidade un sistema lingüístico, literario e cultural propio no que asentar as súas raíces.
OBXECTIVOS:
1. Estimular a sensibilidade poética e fomentar a creatividade literaria no ámbito da poesía.
2. Internarse na riqueza da linguaxe poética e das súas posibilidades expresivas.
3. Achegarse ao texto poético desde unha perspectiva distinta.
4. Traballar a expresión escrita e oral en diversos soportes.
5. Practicar técnicas poéticas.
6. Fomentar o gusto pola lectura poética.
7. Coñecer as características e fomentar o gusto pola literatura galega contemporánea.
8. Fomentar a creatividade do alumnado.
9. Perder o medo a experimentar coa linguaxe.
10. Enfrontarse ao público: recital de poesía.
METODOLOXÍA:
1. Lúdico-descritiva.: explicación, exemplificación, actividades e xogos.
2. Traballo individual e en grupo. Proposta de lecturas e exercicios de escritura en cada sesión.
3. Participación activa das/os compoñentes do grupo sobre as propostas dadas no obradoiro.
4.- Compartir cos/as outros/as as nosas inquedanzas literarias, para ver, en e cos/as outros/as, a nosa diferenza.
PROGRAMACIÓN E DESENVOLVEMENTO DO OBRADOIRO
1.- Que é a poesía? Para que serve a poesía? Autopoéticas.
Definicións clásicas de poesía. Autopoéticas de diferentes autores/as. Reflexionamos sobre o que significa para cada autor/a a poesía e faremos unha tentativa de autopoética por parte de cada alumno/a.
2.- Versos, rimas e estrofas. Medimos versos. Xogamos coas rimas e medidas. A poesía sen rima.
3.- Recursos literarios en poesía: recursos fonéticos e semánticos. A importancia poética das reiteracións (aliteracións, anáforas, textos monovocálicos, tautogramas, enumeracións…).
Traballamos sobre o poema “Medo”, de Raymond Carver.
4.- Xogamos e investigamos coa linguaxe: poemas roubados, poemas incompletos, poema completo, poema do eco, poemas narrados, poemas dialogados, poema Dadaísta, poema sobresdrúxulo, poema hipotético, poemas tolos, caligramas, poema do sol, poema vello/poema novo, centón, acrósticos, jitanjáforas, lipogramas e palíndromos.
5- Outras estruturas poéticas: poemas cunha única vogal, versos con monosílabos, acrósticos, rachamos palabras e creamos poemas… O contido poético das palabras. A brevidade intensa dos haikus.
6- Poemas que cambian as vidas. As miñas lecturas poéticas. Falamos e lemos sobre os nosos autores preferidos. Compartimos versos. Fontes literarias. A importancia da lectura poética.
7.- A lectura de poemas. Xogar coa lectura de poemas. Vocalizar, entoar, comunicar…
8.- Algunhas referencias sobre a poesía galega contemporánea e actual. Autor/a invitado/a.
9.- O estilo propio. A publicación da intimidade. Escribo o meu poema.
Lectura ou recital final.
*Esta programación poderá sufrir algún cambios e adaptarase ás esixencias e interese do grupo.
Primará o traballo de escrita e pretendo ser un mediador que ilusione aos alumnos. Contaxiar o pracer da poesía. Vivir a poesía e o proceso creativo coma unha festa da palabra.
Fene: presentación de Os privilexios dos somnámbulos, de Pablo Bouza
Os privilexios dos somnámbulos (Alvarellos), de Pablo Bouza
Entrevista
de Nacho Alonso a Pablo Bouza en Fervenzas Literarias:
“(…) – Fervenzas Literarias (FL): Poema tras poema Os privilexios dos somnámbulos mergúllanos na densidade da noite. Que mostra a noite ao poeta?
– Pablo Bouza (PB): Eu decote escribo polas noites, condicionado polo traballo e pola familia numerosa que teño. Na promoción de Os privilexios dos somnámbulos a editorial fala do aire viciado da noite e a verdade é que me agradou esa definición. Para min a noite está viciada de silencio e gusto del: do silencio na poesía e do silencio na noite.
A noite ten tamén ese compoñente escuro e de sombras, e o libro móvese nese sentido, sobre as sombras que todos temos, no significado máis rosaliano da palabra. (…)
– FL: Principia o poemario un apartado titulado A modo de limiar. Un exercicio de autopoesía onde se mostra transparente ao lector, onde os versos foxen da metáfora.
– PB: Os poemas recollidos nese apartado escribinos moito antes do que é o corpus principal do libro. É verdade que poderían estar noutro lado pero eu quixen introducilos aquí a mantenta porque é poesía moi existencialista: o poeta enfrontándose consigo mesmo. Apetecíame emprazalos nese apartado porque son unha especie de presentación, de limiar do que será o resto do libro, que dan unha visión de min como poeta, tal e como se fose unha poesía da experiencia. Para min a poesía é verdade, e eses son poemas moi sinceros.
– FL: As trabadas do pasado perduran coma unha áncora fendida nas rochas. Ao igual que en traballos anteriores, rescata o acontecido tanto a través da poesía como da memoria, lembranzas que mancan, que se mostran como ese gume frío que nos fere.
– PB: A memoria está presente en todos os meus libros. En Ingrávido signo creo que toma un protagonismo moi especial polo que significa: cando perdes a teu pai parece que un dos piares da túa persoa racha. Decátaste de que ti vas ser o próximo.
A miña certeza é a miña memoria. En todos os meus libros falo da memoria, de conservala. Interésame a memoria pero vivíndoa dende o propio presente.
– FL: Poesía contra o esquecemento. Velaí un acto de valentía, certamente.
– PB: Os tiros van por aí. Interésame e estimúlame moito a memoria de lembrar aos seres queridos que xa non están, pero tamén as paisaxes perdidas. Eu son de Fene, pero meu pai é da Capela, un concello que está preto de As Pontes. Canda neno íamos moitas veces, pero logo pasaron moitos anos sen volver. Cando regresei a ese lugar, e sentín de socate o cheiro da herba recen segada, os silos, o olor das vacas… Tiven un sentimento de pertenza a ese lugar. Iso é memoria.
Con ese exemplo intento explicarche o que é para min a memoria: a sensación de pertenza dentro da miña biografía, dos meus devanceiros, a estar nun sitio, ou en varios sitios, como é o meu caso. (…)”
