Entrevista a Francisco Castro en Galicia Hoxe:
“- Galicia Hoxe (GH): Francisco, se collemos como referecia os últimos dez anos das nosas vidas, e con respecto á evolución e situación da lingua galega, dende todos os ámbitos susceptíbeis de ter en conta á hora de facer resumo e balance, cal sería para ti a reflexión verbo do pasado, así como o futuro que nos agarda aos galego falantes nunhas circunstancias –ao meu ver e sentir– cada vez máis adversas?
– Francisco Castro (FC): Teño unha amiga que o outro día se definía como ilusionada pero sen facerse ilusións. Pois eu igual. Quero dicir, que eu son de natural optimista. E tamén optimista á forza, porque coido que o pesimismo leva ao suicidio, e é algo que non nos podemos permitir como país. Non teño outro remedio, como escritor, como editor, como pai, como persoa, que ser optimista e seguir apostando por esta lingua, incluso e a pesar de que moitos galegos e galegas non apostan por ela. A situación véxoa complexa, pero só se temos fe no futuro imos poder gañar esta batalla na que, a priori, temos todas as de perder. E eu non faría a reflexión verbo dos últimos dez anos, senón que levaría o asunto máis atrás. Teño a sensación de que nos anos oitenta do século pasado, cando eu era un adolescente, a sociedade era moito máis sensible fronte do galego que hoxe. Cústame entender que saian novas que falan dunha posible extinción da lingua e non pase absolutamente nada. Estou certo de que se perigase a costa galega, ou o marisco, ou a moda galega, sairían todos en masa a protestar. Pero este país é sabedor de que pode perder o máis propio, a lingua, e non se rebela diante dese futuro tan escuro. (…)
– GH: A literatura galega, en xeral, goza dunha estupenda saúde?
– FC: Moito mellor que a lingua, dende logo. Eu sempre digo o mesmo: que a literatura galega non é mellor ca outras do noso contorno, pero que tampouco peor. Iso é bo e é un síntoma de normalidade. Coido que neste intre publicamos libros excelentes, normaliños e malos. Como debe ser. A nosa é unha literatura completa, sen complexos, moderna, á altura, cando menos, do resto dos sistemas literarios do noso entorno. Outra cousa, dende logo, é o seu recoñecemento social. Eu aínda teño que aturar que de cando en vez me pregunten por que escribo en galego. Eu sempre digo que caín do berce cando era neno e que por iso quedei así e fago estas cousas tan raras… en fin… A saúde da nosa literatura si, é excelente.”