Entrevista a Francisco Castro en Lecturafilia:
“O principal trazo do teu carácter? A constancia.
Que calidade aprecias máis nun home? A sensibilidade.
E nunha muller? A intelixencia.
Que agardas das túas amizades? Amor.
O teu principal defecto? Tendo a afogar, ás veces, en vasos de auga.
A túa ocupación favorita? Facer música.
O teu ideal de felicidade? Estar coa miña xente tirado no chan mentres arde a leña na cheminea.
Cal sería a túa maior desgraza? Que os que me queren deixen de quererme.
Que che gustaría ser? Un dos membros dos Beatles.
En que país desexarías vivir? Onde vivo. En Vigo, en Galicia.
A túa cor favorita? O negro, coma Johnny Cash.
A flor que máis che gusta? As orquídeas.
Que paxaro prefires? As rolas. Lémbranme á infancia.
Os teus autores/as favoritos en prosa? Borges, Philip Roth.
E poetas? Borges. O Celso Emilio de amor, máis que o cívico. Walt Whitman.
Un heroe de ficción? Non teño.
Una heroína? Non teño.
O teu músico ou música favorito/a? Claramente, os Beatles.
O teu pintor ou pintora preferido/a? Salvador Dalí.
O teu heroe ou heroína na vida real? O meu pai.
O teu nome favorito? Naia.
Que hábito alleo non soportas? O hábito de moita xente de conducir poñéndonos en perigo aos que conducimos ben.
Que é o que máis detestas? A deslealdade.
Unha figura histórica que che poña mal corpo? Santiago Abascal.
Un feito histórico que admires? A revolución cultural xuvenil dos anos 60 do século pasado.
Que virtude desexarías posuír? A tranquilidade.
Como che gustaría morrer? Coa cabeza no meu sitio e de súpeto, sen enterarme.
Cal é o estado máis común do teu ánimo? Optimista.
Que defectos che inspiran maior indulxencia? A falta de atención.
Tes unha máxima ou lema de vida? Si: relativiza. Mañá sae o sol de novo.”

A Coruña: entrega do premio Repsol a Xosé Monteagudo por Eternity, o 20 de decembro

Publicado o 16 Decembro 2021 por asociacionescritoras-es

José G. Barral Sánchez gaña a II edición do premio de novela Camiño de Santiago

Publicado o 10 Decembro 2021 por asociacionescritoras-es

Desde Galaxia:
“A segunda edición do premio de novela Camiño de Santiago, convocado pola Academia Xacobea coa colaboración da Secretaría Xeral de Política Lingüística e a Editorial Galaxia, e o patrocinio de Aluminios Cortizo, xa ten gañador.
Despois de analizar a decena de obras presentadas, o xurado decidiu conceder o galardón a Cruzados polo Camiño. Conxecturas compostelás sobre un Papa ilustrado, un orixinal presentado por José G. Barral Sánchez.
“O autor narra con solvencia narrativa e un sutil humor que sobrevoa cada páxina as aventuras dun sacerdote algo ‘sui géneris’ que investiga estraños atentados contra o patrimonio de importantes igrexas vinculadas á peregrinaxe a Compostela, ao mesmo tempo que as autoridades se preparan para recibir coa seguridade necesaria unha visita do Papa a Compostela. O autor é capaz de construír unha historia que mestura o xogo de investigación coa reflexión sobre os retos da relixiosidade en épocas de tendencia secular, mantendo o auxe e levándonos polos escenarios simbólicos, emocionais e reais do Camiño”, explican os integrantes do xurado na acta que recolle a concesión do premio.
O autor galardoado, José G. Barral Sánchez, profesor xubilado nacido en Vigo en 1959 e residente en Baiona, xa publicou dúas obras con anterioridade: Por catro perras. Guía de tascas e tabernas de Vigo e a novela Último peaje. Agora, ademais de recibir os 3.000 euros cos que está dotado este segundo Premio de Novela Camiño de Santiago, a súa obra será editada tanto en galego como en castelán pola Editorial Galaxia a través da súa colección literaria e do seu selo Mar Maior, respectivamente. (…)
O xurado deste certame estivo integrado polo presidente da Academia Xacobea, Xesús Palmou; Francisco Castro, director da Editorial Galaxia; Mercedes Corbillón, propietaria da librería Cronopios; Armando Requeixo, profesor e crítico literario; Pilar Falcón, xornalista e escritora, e o académico Ulises Bértolo, como secretario. Ademais de decidir a obra gañadora, os membros do xurado acordaron outorgar un accésit, sen dotación económica, pero con diploma acreditativo, a Óscar Vázquez Lima e María Teresa Chamorro Álvarez por A túa pegada no meu Camiño.”

A Estrada: presentación de Pazo de inverno, de Alberto Lema

Publicado o 10 Decembro 2021 por asociacionescritoras-es

Francisco Castro: “Cambiaba toda a miña carreira literaria, toda, sen dubidalo, por unha carreira discográfica”

Publicado o 3 Decembro 2021 por asociacionescritoras-es

Entrevista a Francisco Castro en Vigoé:
“(…) – Vigoé (V): Como é un día calquera na vida de Francisco Castro, editor, escritor, articulista, comentarista de televisión, radio…?
– Francisco Castro (FC): É intenso. Un día normal para min se dedica fundamentalmente á editorial, moitas veces tamén a tarde e no sería estraño que a noite. O posto de director xeral de Galaxia implica estar traballando trescentos sesenta e cinco días ao ano, vintecatro horas do día. É así, e aínda que eu intento estar aquí polas mañás, o certo que polas tardes e polas noites xorden cousas que tes que atender. E logo o que intento é buscarlle tempos para a literatura, sobre todo antes de que empece o día, e penso que si eu saco todo adiante é porque teño unha boa axenda. Aproveito moi ben o tempo. Nun aeroporto, entre avións, eu escribo. Mañá, pola tarde, mentres miña filla está en inglés, de oito a nove e media, eu vou estar traballando… Entón, é un día intenso, pero organizado. (…)
– V: Cales son as súas fontes de inspiración?
– FC: A vida. A vida. Continuamente, a vida. Antes estiven cunha persoa falando, que me contou unha historia incrible, e, jo, iso é unha novela, escríbea. Para min, camiñar pola praia, ir no Vitrasa… Eu sempre me sentín desde pequeno como que tiña unha antena parabólica xigantesca na cabeza, e aí vas captando as historias. A gran fonte é a vida.
– V: Cal é o seu método para escribir unha novela? Dun tirón ou pouco a pouco.
– FC: Eu son moi verborreico. Escribo dun tirón. Outra xente escribe a novela na cabeza e logo case non corrixe. Eu con absolutamente verborreico, é dicir, eu teño claro, aproximadamente, o que teño que contar, teño unha certa intuición da trama, un pouco deseñados os personaxes, escribo sen preocuparme de redundancias, contradicións, problemas de racord… Eu teño que contar a historia. Eu empezo de verdade a escribir cando imprimo, collo o boli vermello, e nese momento empezo a facer todo ese exercicio de albanelería fina. Digamos que eu levanto a casa, ten gretas, unha parede me quedou amarela e outra verde, o parqué está levantado por moitas partes…, e agora vamos a facer ben a mansión. Iso para min é, tamén, o momento máis gozoso.
– V: Gústanlle os clásicos?
– FC: Algúns si e outros non. Eu penso que non pasa nada por dicir que hai clásicos absolutamente insoportables, e hai outros que seguen sendo unha delicia. Os clásicos son clásicos porque son vellos. Eu creo moito no que dicía Italo Calvino, que un clásico é un texto que tiña unha mensaxe para a súa época e para as épocas futuras. Entón, a min hai textos clásicos que non me din nada e hai outros que me seguen falando hoxe. E iso é o que me interesa. (…)”