Artigo de Armando Requeixo recollido no seu blog Criticalia:
“Cando hai uns días preguntei ás visitas deste blog por cales crían que eran os males que afectaban os nosos premios literarios xa me daba o corpo que talvez as opinións ían ser variadas abondo. (…)
As miñas cábalas non ían descamiñadas, pois das nove posibles respostas tiveron algún voto sete delas, o que demostra ata que punto os premios literarios de noso, tal como están concibidos, son sentidos como problemáticos.
Segundo parece, o maior problema que estes amosan (así o entende o 46% dos votantes) radica no seu excesivo número. E está é, con certeza, unha ladaíña que xa vén de vello e que, porén, non foi aínda sensatamente atendida: ¿por que contro seguen a convocarse tantos premios?, ¿é razoable que nun país do tamaño do noso, coa poboación do noso e, sobre todo, co teito lector que temos coexistan ducias e ducias de premios grandeiros, medianeiros e pequeneiros?, ¿a(s) función(s) que cumpren fanos tan esenciais que xustifican a súa proliferación?, ¿seriamos quen de proxectarnos como unha literatura ‘forte’ sen depender (tanto) deles?… Son moitas as cuestións que suscita a votación, mais, o que fica ben claro é que para a maioría tanto premio é innecesario e non estaría mal que tomasen nota as institucións e entidades convocadoras, pois se callar non é preciso que cada un dos tres centos e medio de concellos, das deputacións, das mancomunidades, das fundacións etc. etc. etc. teñan o seu galardón-leira, porque tal minifundismo, lonxe de potenciar a visibilidade da nosa escrita, ao mellor o que fai é conseguir desdebuxala, pois tanta noticia de autores premiados hoxe e mañá e pasado, aquí, alá e acolá é máis que probable que provoquen desentendemento, insensibilidade e fastío entre o común. (…)”