Entrevista a Alexandre Nerium en Galicia Hoxe:

Galicia Hoxe (GH): Fálame da Antoloxía Poética sobre as Fisterras que estás preparando? Qué título vai levar?
Alexandre Nerium (AN): Fai preto de dez anos comecei unha colectánea de poemas onde aparecese a palabra Fisterra, Finisterra, Finisterre… e foron moitos escritores os que me axudaron a conseguir eses textos. Porén é unha antoloxía compartida. Textos éditos, inéditos, traducións de autores de todo o mundo como Geoffrey Chaucer, Sylvia Plath, Eugenio Montale, Benedetti, Pablo Armando Fernández, Lêdo Ivo, Machado, Gerardo Diego, Alberti, Cabanillas, Luís Seoane, Manuel María, Valente, António Salvado, Ferrín, Bodaño, Cáccamo, César Antonio Molina, Manolo Rivas… máis de 190 autores conforman hoxe esta antoloxía que será intitulada Aradomar… ecos cara ó confín do mundo.

GH: Francisco Fernández Rei dicía no prólogo ao teu libro Vogar de couse que era “unha singradura da existencia humana”.
AN: Tres longos invernos, cando os tombos de mar gabeaban polo dique de abrigo e me impedían ir á procura do longueirón, fun armando con agullas de barbas de balea as entoradas trallas de Vogar de couse. De complexa estrutura pois pretendía compoñer unha estrofa que nunca se dera na Literatura Universal. Despois dun estudo profundo observei que só se podían construír cinco tipos de quintetos distintos (libros de quintetos hai moitos máis ningún con cinco rimas diferentes) e logo encadeei as rimas. Son unha única estrofa: Quintetos encadeados. O poemario está dividido en cinco partes e introducinas nas catro estacións do ano: a primavera referente á nenez; o estío á adolescencia; o outono-inverno a madurez (en dúas partes) e o inverno na senectude. Singraduras nas que hai que arrostrar cara á barlovento os temporais da vida.

GH: A poesía é como unha illa na que aínda hai verdade, emoción e esperanza?
AN: A poesía faite libre coma un mascato voando na inmensidade do océano, mais cando sentes a crueldade do embate cobizoso e o sórdido axirido das gaivotas faite ser rebelde e resistente. Hai moita inxustiza que combater e moita fame que saciar. A poesía pode cambiar o rumbo.

A entrevista completa pódese ver aquí.