Entrevista a Xavier Rodríguez Baixeras en Galicia Hoxe:
“Este xoves presenta en Vigo o seu poemario Deserto diamantino -que lle valeu o Premio de poesía Caixanova-PEN do 2009- pero faltan só dous días e aínda non viu o libro fisicamente. (…) O de ver fisicamente o libro é unha emoción en certo modo necesaria, porque “cómpre velo para distanciarme del. Se non o ves non podes distanciarte suficientemente”. Na súa memoria, porén, Deserto diamantino permanece igual, talvez porque “a temática do libro é universal: non muda”. Trátase, engade, dun poemario que parte “da posesión dunha propiedade, de algo, que pode ser o poboamento dunha terra, incluso o poboamento dun poema. Cando botamos a vista atrás, decatámonos de que xa non existen moitas cousas que antes había” e, daquela, aparece a perda. A xuízo de Baixeras, danse tres clases fundamentais de perda: a perda da inocencia poética, o que el denomina “a voz perdida”; o concepto do amor, “que tampouco se dá dunha maneira plena coma antes”, e a presenza da morte “como unha ameaza”. Esas son, dalgunha maneira, “o poboamento da experiencia e os temas do libro””.