Entrevista a Dores Tembrás en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe (GH):O pouso do fume, podería ser ese sedimento-sentimento que fica en nós tal que unha canción inacabada, unha lembranza que queremos recordar así, pero que a nosa timidez que impide saber (ou non querer saber) que nin sequera a morte é quen para deter ese proceso metamorfósico do mesmo fume que antes foi lume máis alá da sinonímica sinestesia. Podo ou non, referirme ao teu libro Dores, pero en todo caso é un nobre pretexto para falar do seu significado e da posibilidade dos seus significandos… É unha corpórea polisemia que foxe de si e do presentimento da derrota, do imposíbel esquezo…?
Dores Tembrás (DT): O pouso do fume é memoria, un intento de apreixar o que xa non é, cristalizar o que se esvae. Arredor do poemario hai unha constelación de palabras que poderían servir de resposta á túa pregunta: COMBUSTIÓN, OXIDACIÓN, POUSO, lume, orixe, palabra, silencio, comuñón, morte, fe, legado, infancia-infancia-infancia, dor, matriarcado anónimo, desaprender, ausencia, desafío, prodixioso, mestres, discípula, extinción, ofrenda. Na miña adicción ao pasado, a infancia é o centro que me permite embalsamar a perda, ambarizala, e sempre a derrota, a ferida (esa cita precisa de Chantal Maillard que cita Olalla Cociña no extraordinario Libro de Alicia ), de aí a palabra. (…)
GH: A poesía é esencial na túa vida… Transcende da palabra ao acto, á actitude?
DT: Entendo que eu vou na procura da poesía, coido que é unha cuestión de dirección, non tanto un estado, na liña do que comentaba antes: unha pulsión que me somete, á que me someto, no proceso.O poético é unha vía multidireccional que, en ocasións, se percorre varias veces. Por exemplo, cando me asalta o poético no acto ou na actitude, de aí á alquimia da palabra, que de novo, pero non sempre, pode transcender ao acto-actitude. É coma un ciclo completo, con tódalas metamorfoses imaxinábeis, retroalimentándose.”