Entrevista de Camilo Franco a Ángel Basanta en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Como se le hoxe a narrativa de Carlos Casares?
– Ángel Basanta (AB): O primeiro que hai que dicir é que foi unha narrativa truncada na súa madurez. Casares morreu novo e tivo unha carreira literaria ascendente que quedou cortada. Pero se teño que dicir algo do conxunto da súa obra diría que é un exemplo perfecto de tradición e modernidade. Escolleu de xeito deliberado o realismo e foi aplicándolle descubertas das técnicas narrativas do século XX que el coñecía moi ben. (…)
– LVG: ¿Cre que a obra de Casares conecta cos lectores e cos autores máis novos?
– AB: Non é dos autores que está máis presente no discurso de agora. Pero isto pasa sempre. Os fillos empezan matando ao pai. Os lectores novos e os narradores novos han contar con el. A Casares pásalle o que lle pasou a Cunqueiro, aínda que os motivos son diferentes. Pero son autores que sempre volven. Sempre pasa: despois de morrer pasan vinte anos e logo volven. Sempre hai ese deserto.”