Desde A Sega:
“Seique a poesía é esa expresión artística onde se manifestan sentimentos, pero que acontece cando ese sentir privado da poeta atinxe o político? Pois, como ben afirmou o xurado do VII Certame de Poesía Victoriano Taibo sobre O caderno amarelo de Lara Rozados, agroma unha “radiografía xeracional” na que se prescinde do eu como suxeito para convertelo nun plural do que todas formamos parte. A poesía transfórmase nunha ferramenta de expresión das rúas, das súas xentes, do colectivo, do hoxe, do aquí e do agora. Sen adornos e cunha linguaxe clara. Sen eufemismos. Poemas contundentes dun tempo precario, agresivo e inzado políticas discriminatorias e dominantes. Si, o persoal é político tamén.
O caderno amarelo parte do cotián, das cousas concretas que vivimos ou vemos. A poeta enfoca, aporta un gran de luz e fixa a atención nunha notícia dun xornal, nunha carta, nun insomnio, nun silencio,…, e, quen lemos, descartamos a posibilidade da inverosimilitude porque todas coñecemos un Birama, ese desacougo que nos impide durmir (“aproveitaremos tamén/ o insomnio/ para destecermos as arañeiras“, ( p. 37), esa incerteza laboral (“Buscamos unha liña de fuga/ que nos permita vivir/ sen termos que vender seguros/ a porta fría“, (p. 45) ou tentamos “acalmar o proído/ con menta brava”(p. 55). (…)”