Por Antonio Reigosa (foto do autor, desde Wikipedia):
“Xuan Bello! Grande en todos os sentidos!
Na súa participación no Mondoñedo é poesía 2022, Xuan Bello mandara este texto: “A vida é moito máis verosímil na páxina escrita que no borrador do cotián. O poeta —poñendo toda a paixón na música esencial dos versos— descobre un mundo intacto, orixinal e ordenado onde, por exemplo, un aire pode ser a alma dunha dama que vén de Bretaña beber un trago de auga á fonte de Fascura. O poeta, ao longo dos anos, saúda esa dama e ponlle nomes pequenos: ribeira delgada onde se pousa a rula, rula das illas de lonxe, flor que bica a rula.
Os exemplos, xa se terá dado conta o lector, están sacados das cantigas de don Álvaro Cunqueiro. Ao pasar dos anos foi facendo da rula, esa pomba silvestre que cruza os mares, un símbolo da aventura, da delicadeza e da vertixe. Por iso os tres últimos versos que escribiu Cunqueiro gardan un misterioso e lúcido segredo: “E agora doume conta / de que xamais / oín cantar a rula”. Asdo. Xuan Bello.”