Entrevista a Rosa Enríquez en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Dedícalle o libro [Atlas de Chaguán] a súa nai e fala das relacións diferentes…
– Rosa Enríquez (RE): O libro tenta ser unha denuncia do patriarcado posto que estamos todos e todas educad@s nel. Afecta moitas veces ás relacións entre nais e fillas e entre nais e fillos. Eu falo da miña, posto que cando morreu meu pai o ano pasado puiden achegarme moito máis a miña nai e aceptar un pouco que eu, en moitas ocasións, estaba errada. Como tamén ela o estaba ao respecto de min. Véxome reflectida na protagonista de Brave, filla e nai cunha relación difícil até que se poñen unha no lugar da outra e decátanse ambas as dúas de que teñen prexuízos. (…)
– SG: No libro hai tamén unha forte crítica social…
– RE: Hai unha crítica á sobrevaloración dos obxectos na última parte do libro. Cousas que consumimos, a propiedade privada. Gústame o que dixo Alba Rico sobre as cousas necesarias, as cousas marabillosas como a arte e a literatura que acaban sendo unha forma máis de consumo: consumimos música, sexo, amor, amizade… Vivimos nunha sociedade líquida onde as cousas non permanecen e os obxectos tamén son así, como na obsolescencia programada. Igual que dura pouco un computador tamén acontece coas amizades entre as persoas, os amores… O sexo case non ten valor… Non sei… Paréceme duro. Convidei a Teresa Moure para a presentación porque me gustou moito o seu libro O natural é político, sobre todo cando fala da importancia das conversas tranquilas que se perden coas crianzas, no traballo… Por iso penso que vivimos nunha soidade multitudinaria. (…)”