Entrevista 
de Noelia Gómez a Rosa Enríquez en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Vés de estrear, xunto a Nimrod -nado no Chad, na África central- o oitavo ano do ciclo de Poetas di(n)versos, dirixido por Yolanda Castaño.
– Rosa Enríquez (RE): Estou moi contenta de participar neste ciclo. Creo que é moi interesante para a literatura galega na medida que pon en contacto poetas galegos e galegas con outras persoas que se adican á literatura tamén e que son de diferentes lugares do mundo e teñen diferentes linguas. Paréceme moi necesario o diálogo intercultural. Este ciclo que organiza Yolanda, que está moi ben pensado, creo que é moi preciso. Estamos nun momento de abrirnos a outras culturas e formas de ver, sentir e pensar.
– SG: Neste encontro realizaches un percorrido polos teus últimos libros. Recitaches unha pequena selección de cada un deles, desde os máis intimistas e persoais até os que implican conciencia social e dignidade. Por que esa escolla?
– RE: Hai unha cuestión práctica detrás desta decisión que é que dispoñía de 20 minutos, entón iso condicionou un pouco a lectura dos textos. Se quería ler un texto longo tiña que ler logo outro máis curto para que non durase demasiado. Estiven buscando textos dunha lonxitude similar que fosen representativos e interesantes para ese momento. Así que escollín tres de Desobediencia, tres de Atlas de Chaguán, tres de Espectros e tres de Historia do meu corpo en labaradas. (…)
– SG: Ademais de varios poemarios, es autora de Unicrom, novela xuvenil de ciencia ficción e fantasía. Tes pensado escreber máis sobre este xénero?
– RE: Esa novela é unha cousa puntual. Aconteceu porque tiña un blogue -que xa non está activo- e comecei a escribir aí textos sobre seres doutros planetas. A min gústame moito a ciencia ficción e comecei a construír algo e participaron moitas persoas facendo comentarios. Cando xa levaba tempo no blogue con esa historia, animáronme a construílo ben e tiven a fortuna de que a publicase Sotelo Blanco, pero non, non teño pensado facer máis narrativa. Son lectora fundamentalmente de poesía e ensaio, pero narrativa leo menos. Entón non, non estou interesada en escribir narrativa.”
Arquivos da etiqueta: Atlas de Chaguán
Santa Cruz, Oleiros: presentación de Atlas de Chaguán e Letras de Amor e Guerra
O
sábado 1 de xuño, a partir das 19:00 horas, no Centro Cívico de Santa Cruz (Oleiros), preséntanse conxuntamente os libros Atlas de Chaguán, de Rosa Enríquez, e Letras de Amor e Guerra, de Ramiro Vidal, publicados por A porta verde do sétimo andar. No acto tamén haberá a participación musical de Miguel Alonso.
A Coruña: presentación de Atlas de Chaguán, de Rosa Enríquez
O 
xoves 7 de febreiro, ás 20:00 horas, en Portas Ártabras (Rúa Sinagoga, 22, baixo), na Coruña, preséntase o libro Atlas de Chaguán, de Rosa Enríquez, publicado en A Porta Verde do Sétimo Andar. No acto, xunto á autora, participan Antía Otero e Mercedes Queixas.
Vigo: presentacións de Atlas de Chaguán, de Rosa Enríquez
O 
xoves 8 de novembro, ás 11:30 horas, na Facultade de Filoloxía Galega da Universidade de Vigo, preséntase o libro Atlas de Chaguán, de Rosa Enríquez, publicado en A Porta Verde do Sétimo Andar. No acto, xunto á autora, participan Miguel Á. Alonso Diz, Xina Vega e Manuel Forcadela.
Ese mesmo día, ás 20:00 horas, no Café De Catro a Catro (Rúa Xirona, 3), tamén en Vigo, terá lugar outro acto de presentación, coa intervención de Alfonso Láuzara, Paz Raña, Begoña Outeiro, Xina Vega e a propia autora.
Rosa Enríquez: “Non hai mudanza política sen saír do patriarcado”
Entrevista 
a Rosa Enríquez en Dioivo:
“(…) – Dioivo (D): Toda a túa obra ten que ver coa deshumanización, a violencia estrutural, a insolidariedade… E a desobediencia contra elas. Atlas de Chaguán vai nesa mesma liña, non si?
– Rosa Enríquez (RE): Si, pero este libro é máis completo, porque nel conflúen moitas cuestións distintas: o patriarcado na política, na economía, na cultura, coa violencia que iso implica. En Desobediencia a crítica centrábase na cultura patriarcal que fai da literatura, por exemplo, un produto de mercado, un xeito de exhibición dos egos. Entón pásase do pracer da arte ao consumo de arte. O resultado acabará sendo unha literatura líquida, con pouco peso. E non falo só da literatura galega, senón de todas. Atlas de Chaguán abrangue máis cousas, é máis fondo que Desobediencia. (…)
– D: Ademais de Bataille, están presentes no libro moitos máis autores. Como Uxío Novoneyra.
– RE: Hai referencias a Uxío, si, que o considero como un bardo: a súa poesía é música. Un bardo rexio, forte, e ao mesmo tempo feble, que sofre. Tamén Zygmunt Bauman coa súa idea da sociedade líquida. Porque na nosa sociedade todo se volve obxecto de consumo: as persoas, o sexo, a literatura, o amor, a amizade… Cando falo de ir emplumada tamén hai unha referencia á literatura española medieval, que me gusta moito. Cando unha muller era acusada de bruxa, ou de puta, emplumábana para marcala socialmente, para avergoñala. Por iso digo que a Baby a “emplumarán” polas cousas que di. (…)”.
Santiago: presentación de Atlas de Chaguán, de Rosa Enríquez
O xoves 27 de setembro, ás 20:00 horas, na Libraría Lila de Lilith (Rúa Travesa, 7) de Santiago de Compostela, preséntase o libro Atlas de Chaguán, de Rosa Enríquez, publicado en A Porta Verde do Sétimo Andar. No acto, xunto á autora, participa Teresa Moure.
Rosa Enríquez: “Vivimos nunha sociedade líquida onde as cousas non permanecen”
Entrevista 
a Rosa Enríquez en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Dedícalle o libro [Atlas de Chaguán] a súa nai e fala das relacións diferentes…
– Rosa Enríquez (RE): O libro tenta ser unha denuncia do patriarcado posto que estamos todos e todas educad@s nel. Afecta moitas veces ás relacións entre nais e fillas e entre nais e fillos. Eu falo da miña, posto que cando morreu meu pai o ano pasado puiden achegarme moito máis a miña nai e aceptar un pouco que eu, en moitas ocasións, estaba errada. Como tamén ela o estaba ao respecto de min. Véxome reflectida na protagonista de Brave, filla e nai cunha relación difícil até que se poñen unha no lugar da outra e decátanse ambas as dúas de que teñen prexuízos. (…)
– SG: No libro hai tamén unha forte crítica social…
– RE: Hai unha crítica á sobrevaloración dos obxectos na última parte do libro. Cousas que consumimos, a propiedade privada. Gústame o que dixo Alba Rico sobre as cousas necesarias, as cousas marabillosas como a arte e a literatura que acaban sendo unha forma máis de consumo: consumimos música, sexo, amor, amizade… Vivimos nunha sociedade líquida onde as cousas non permanecen e os obxectos tamén son así, como na obsolescencia programada. Igual que dura pouco un computador tamén acontece coas amizades entre as persoas, os amores… O sexo case non ten valor… Non sei… Paréceme duro. Convidei a Teresa Moure para a presentación porque me gustou moito o seu libro O natural é político, sobre todo cando fala da importancia das conversas tranquilas que se perden coas crianzas, no traballo… Por iso penso que vivimos nunha soidade multitudinaria. (…)”
