Entrevista de Antón Escuredo a Carmen Conde en Nós Diario (foto de Laura Pernás):
“Humorista, guionista, escritora e, sobre todo, narradora oral. Carmen Conde recolle historias e fainas súas para que poidamos entender un pouco mellor como somos. Forma parte do colectivo Narración Oral Galega (Noga) que seguiu activo nesta pandemia a través das pantallas, unha arma de dobre fío contra a que entende que se pode loitar coas novas xeracións. Da propia emerxencia sanitaria e a nova realidade asegura que quedarán linguaxes diferentes mais nada pode substituír ao contacto, aínda que sexa coas medidas sanitarias actuais, co público.
– Nós Diario (ND): Está ben de saúde a narrativa oral galega?
– Carmen Conde (CC): Creo que hoxe está nun momento moi saudábel. Sobre todo pola cohesión que hai e a sorte de contar na Galiza co colectivo Narración Oral Galega (Noga) que fai que haxa moito diálogo. Galiza é unha terra que ten moita tradición de narración oral. Agora estamos organizados e con moitas ganas.
– ND: Que pode sacar como narradora oral da experiencia que pasamos coa pandemia?
– CC: Crear a resposta de non perder a conexión co público. Por iso a “pandemia de contos” nas redes sociais en vídeo. Era unha maneira de manter o público. Aprendemos a instalar novas linguaxes. Nós estamos acostumados ao escénico, ao vivo, á reacción directa. Esta nova realidade froito da pandemia trouxo novos códigos que estamos aprendendo a asimilar e sobre os que debatemos para facelos convivir. (…)
– ND: Como se pode conservar a transmisión oral entre tanta oferta audiovisual?
– CC: A escoita activa do que está pasando ao teu arredor pérdese cando están diante dunha pantalla, toda a enerxía vai para ese aparello. Mais por experiencia con sobriñas e sobriños que están na adolescencia, cando escoitan meu pai explicar as súas historias, como lles soa a un mundo tan alleo, un universo tan épico e imposíbel, rematan por facer preguntas e deixar de ver a pantalla. A xente nova de hoxe non ten medo a preguntar, a indagar. Pasoume a min.
Cando fago Tabú diante de público desas idades aínda que fale de historias que aconteceron hai 50 ou 60 anos resóalles como se fosen súas. En parte non mudaron moito os códigos. Teño esperanza na escoita activa da xente nova aínda que é certo que hai que competir duramente coa teconoloxía, pois non se conversa como se conversaba.”