Xavier Queipo: “Ortodoncia”

Artigo de Xavier Queipo en A Nosa Terra:
“(…) Sen compás semella que andamos tamén en Galiza –reflexo do que acontece no exterior– aínda que aquí o conflito sexa tamén un conflito de civilizacións, que ten a súa manifestación máis sobranceira na loita pola dignidade lingüística, na que uns queren impor o castelán como lingua única e outros o galego como lingua hexemónica. A risco de ser incomprendido, pola brevidade do discurso, direi que a lingua hexemónica é a lingua dos negocios, a que produce valor engadido e xera emprego e riqueza. Cando a inicios do século XX máis do 90% da poboación galega falaba exclusivamente galego, a lingua hexemónica non deixaba por iso de ser o castelán, por dicilo dun xeito directo. Daquela hai que pensar opcións para resolver este conflito, entre outras integrar os inmigrantes tamén en galego, esixir das empresas galegas que fagan a súa publicidade na lingua oficial (e non se pasen polo arco de trunfo o Estatuto de Autonomía) e esixir do goberno que deixe de actuar “contra o galego”, con xenreira inusitada e desrespecto crecente polas institucións democráticas (non tardan moito en pedir o certificado de “españolidade”, curso de sevillanas e vocabulario de tauromaquia incluídos, para poder votar nas autonómicas).”

Gondomar: presentación de Osorio-Tafall. Un científico e político galego no exilio, de Xosé Francisco Pardo Teijeiro

O martes 14 de decembro, ás 20:30 h., na Aula de Cultura “Ponte de Rosas” (Avenida da Feira 10, baixo) de Gondomar, sede do Instituto de Estudos Miñoranos, terá lugar a presentación do libro Osorio-Tafall. Un científico e político galego no exilio, de Xosé Francisco Pardo Teijeiro, publicado en A Nosa Terra Edicións. No acto participan o autor e o profesor Xosé Ramón García.

Eva Moreda: “Teño debilidade polos homes que citan a Bourdieu”

Entrevista a Eva Moreda en A Nosa Terra:
“A Nosa Terra (ANT): A literatura erótica é un xénero marxinal nas letras galegas. Cal pode ser o motivo?
Eva Moreda (EM): Poño en dúbida que sexa marxinal. Na poesía, por exemplo, o erotismo é un dos grandes temas desde os anos 90, ou mesmo desde antes. Outra cousa é que estas obras non se presenten explicitamente como literatura erótica, o cal, en principio, tampouco me parece mal: non son moi partidaria de clasificar a literatura en caixóns, aínda que recoñezo que editorialmente pode ser unha boa estratexia. É certo que en narrativa se cadra se tardou, ou se está tardando, algo máis en arrincar. Se cadra porque historicamente escribir narrativa estivo moi ligado a facer país, e non semella moi evidente a literatura erótica sexa un xénero desde o que se poida facer país. (…)
ANT: Que posibilidades lle ve ao libro electrónico en conceptos como a mestura multimedia… libros con música incorporada, por exemplo?
EM: Pois precisamente, unha das cousas que me gustaría ver na literatura galega (e na literatura en xeral) é unha maior implicación coas posibilidades textuais da internet e os medios dixitais; na cultura galega estase facendo un uso importante das novas tecnoloxías no plano da difusión pero se cadra xa vai sendo hora de que os escritores nos poñamos a escribir con eses novos medios na cabeza. Como un poemario escrito a base de actualizacións de estado no Facebook, ou, por que non, un libro electrónico que nos vaia permitindo escoitar as músicas ás que se fai referencia no texto.”

Entrevista a Suso de Toro: “Síntome un supervivente dentro dunha xeración fusilada”

Entrevista a Suso de Toro no semanario A Nosa Terra:

Como nace Sete palabras?

Sae da experiencia persoal. Entendo a literatura dun xeito activo e algúns libros meus pretendían funcionar como granadas de man. Caixón desastre era un ensaio para demostrar que se podían escribir outras cousas en galego pero con Polaroid xa pretendín modificar a literatura galega. Home sen nome falaba da memoria colectiva e, ademais da pretensión estética, quixen romper o tabú de dicir o nome dos asasinos. Sete palabras é a literatura como terapia e vía de coñecemento de min mesmo. A grandeza da literatura reside na individualidade e ese é o seu valor universal, porque afondando nun mesmo os demais recoñécense.

Buscaba para si e tamén para o seu pai que estaba doente.

Non sei se o fixen por encargo da miña abuela Valentina ou de meu pai, ao que lle quedou sen facer esa tarefa ou se é estritamente unha necesidade miña. Pero sentinme un medium doutros. Na procura dese pasado vivín unha experiencia autenticamente literaria, de sentirme dentro dun conto.

Aínda que o personaxe non ten nome, vostede é moi duro con el e, daquela, co propio Suso de Toro.

Son moi crítico co meu entorno pero tamén practico esa dureza comigo mesmo. Non o reivindico e téñoo máis por defecto que por virtude, pero é a miña forma de ser. Entendo a literatura para intervir na vida. Que sexa experiencia, non algo superficial, que actúe e te modifique. Falar de Sete palabras resúltame difícil porque tiven que exprimirme e a tarefa era buscar cunha honradez extrema, sen saber se o que podía atopar sería ou non agradábel. Era o lado escuro ou incómodo da historia familiar que tocaba tamén no centro de min mesmo. Por iso me desdobrei dunha maneira extravagante. [Ler entrevista completa]

Cid Cabido: ‘A memoria sempre se transforma en ficción’”

A Nosa Terra conversa co escritor galego Xosé Cid Cabido:

“Como sabemos, a organización de datos para crear un relato é sempre unha construción artificial, por moito que eses datos procedan dunha experiencia real. Sempre hai versións. E nesas versións hai un grao de distorsión da realidade, ou polo menos, sempre se detectan diferenzas de percepción. O que comprobas nunha investigación como esta é que as versións adoitan ser moi nebulosas en aspectos esenciais e moi precisas en cuestións completamente secundarias. Así confirmamos que a memoria posúe uns mecanismos que contribúen a construír o relato, a deformar os feitos de tal xeito que, claro, rematan por transformarse en ficción. A que a cada quen lle convén contar.” [Ler entrevista completa]