Entrevista a Antón Riveiro Coello na revista dixital Tempo de Lecer Ourense:
“(…) – Tempo de Lecer Ourense (TLO): Presenta no Liceo de Ourense a súa última novela, titulada Laura no deserto. Que nos pode contar desta obra?
– Antón Riveiro Coello (ARC): Non é doado falar desta novela sen descubrir parte das claves argumentais, porque Laura no deserto acolle dentro de si moitísimas sorpresas. Dicir só que é a miña novela máis ambiciosa, que transcorrena primavera de 1982 en diversos escenarios do mundo: Compostela, Barcelona, algunhas cidades de Europa, Nova York e A Pobra do Caramiñal, e que trata de situar ó lector diante de determinados conflitos para obrigalo a reflexionar sobre temas tan diversos como a liberdade, a culpa, a identidade, o amor ou a perda.
– TLO: Dende a publicación de Valquiria, no ano 1994, ata o de agora, como evolucionou a súa prosa? E como evolucionou vostede como escritor? Séguenlle a interesar ou preocupar os mesmos temas que nos seus comezos?
– ARC: Os escritores somos escravos das nosas teimas e obsesións e na temática das miñas novelas adoita haber unha militancia da memoria, dos perdedores e da fusión da memoria individual coa colectiva. En canto á miña evolución, coido que non difire da de moitos colegas porque no mundo da escrita hai algo curioso que é que, segundo pasan os anos, máis críticos e crueis nos viramos contra nós mesmos. Ao principio, canto peor escribimos, máis nos gustamos, e pola contra, co andar do tempo, o proceso faise inverso e gañamos en esixencia e calidade. Nese punto é onde agora creo estar. (…)
– TLO: Cal é a súa opinión da literatura galega actual?
– ARC: Excelente. A verdade é que, malia a invisibilidade á que nos condenan e aos momentos tan duros que hoxe padece o galego, a nosa literatura pouco lles ten que envexar ás literaturas doutros países. Hai cantidade e calidade. Temos poetas incribles e unha morea de novelistas entre os que eu salientaría esa consolidación importantísima de mulleres como Teresa Moure, Anxos Sumai, Rosa Aneiros, Inma López Silva, María Reimóndez, Eva Moreda, Rexina Vega, Iolanda Zúñiga e moitas outras que veñen asentar as bases dunha normalidade sociolóxica que xa se facía necesaria. (…)”