Entrevista
a Iria Misa en Disquecool:
“(…) – Disquecool (D): Como naceu a idea de Xa non estou aquí?
– Iria Misa (IM): Hai uns anos, cando comezaba a escribir, ocorréuseme esta idea dunha moza que desaparecía e que me falaba a min directamente. Sempre me impactaron moito estas noticias das desaparicións e xurdiu esa voz, que eu sabía que quería saír da miña cabeza, pero non tiña moita idea de como facelo. Era unha rapaza, que eu imaxinaba nun monte, perdida, e que falaba da súa vida. Ao longo dos anos, esa idea fun retomándoa, intentando experimentar algo con ela, e deixándoa cando non me convencía… Quizais é unha das primeiras historias que empezaron a saír das miñas teclas, sempre estivo aí no trasfondo. Hai dous ou tres anos retomeina de novo e á fin conseguín darlle a voz propia que eu quería e sacar a historia adiante. (…)
– D: E como é escribir para adolescentes, como diferencias?
– IM: É para adolescentes pero tamén o poden ler os adultos, aínda que eu escribín para eles e nada me faría máis ilusión que que aos rapaces lles gustase. Escribes para adolescentes facendo un exercicio de memoria e desfacéndote de moitos prexuízos que ao mellor cos anos fuches collendo. E hai moitas cousas que son igual que hai 20 anos, cando nós eramos novas. (…)
– D: Estás metida en algo?
– IM: Sempre hai algo que pode estar en proceso de xestación. Na cabeza, documentándote, escribindo, en paréntese porque estás saturado… Espero que sexa o comezo dun camiño no que poida seguir escribindo, que me axude a organizar a miña vida. Saber que teño esas horas de escribir e que se non o fago sinto como que me falta algo. (…)”
Arquivos da etiqueta: Disquecool
“10 poemas galegos que se converteron tamén en cancións”
Desde
Disquecool:
“Está claro que a relación entre poesía e canción é estreita, e moitas veces a fronteira é difusa. Por algo son algúns músicos considerados tamén poetas, e a musicalidade é clave en calquera composición poética. Por iso tamén, son moitos os grupos musicais que queren converter os seus poemas favoritos en cancións.
A literatura galega non escapa a esa tendencia e moitos poemas en galego, de todas as épocas e estilos, teñen sido levados a cancións. Sen dúbida todos coñecemos a ‘Negra sombra’ de Rosalía de Castro, cantada por Luz Casal, pero hai moitos máis exemplos.
1. Negra sombra – Luz Casal e Carlos Núñez
2. Unha noite na eira do trigo – Os Tamara
3. Osaka – Os amigos dos músicos
4. Chove en Santiago – Luar na lubre
5. En Leonberg – Manu Clavijo
6. Quen puidera namorala – Xoel López
7. O cartafol do vento – Maite Dono
8. Cercaram-me as ondas – Pedro Barroso
9. Querida mamá, estou aprendendo a ladrar – Xardín desordenado
10. Longa noite de pedra – Astarot (…)”
Xabier López: “En Cadeas hai ficcións que parecen realidade, e realidades que se converteron en ficción
Entrevista
a Xabier López en Disquecool:
“(…) – Disquecool (D): Como é cando naceu Cadeas?
– Xabier López (XL): Un día, revisando material vello atopei reflexións que fixera arredor do meu anterior libro para adultos, Os libros prestados, un libro de relatos. Eu fixera referencia á filosofía que defende que a nosa vida é unha unidade narrativa, que ao pensar sobre a nosa vida estamos relatando unha historia, que somos personaxes protagonistas na nosa historia, pero secundarias na de outros, e relacionando esa idea da vida como unidade narrativa co meu primeiro libro de relatos, comecei a pensar se ese era realmente o meu primeiro libro de relatos ou se xa había relatos autónomos nas outras novelas. E máis alá, se a vida era unha unidade relativa, cosa coa que estou de acordo, se se trataba dunha novela ou dunha suma de relatos. (…)
– D: Que supuxo para ti o Premio Xerais? Trátase dun premio que ten moitísima repercusión.
– XL: Levo anos escribindo, escribindo moito máis que publicando claro, pero tamén publicando desde o 97. Quero dicir que teño de todo, novelas que funcionaron mellor e peor, que gañaron premios, pero o certo é que a repercusión do Premio Xerais non a teñen outros, despois de que saíse o nome do gañador, nos tres dias seguintes recibín moitísimas chamadas; ata perdín a voz! E esa repercusión quizás non sexa tanto mérito de Xerais, que o é, como demérito da sociedade, que só recoñece a un autor cando gaña un premio importante. E que mesmo na rúa, veciños que nunca me pararan, agora viñan a felicitarme. Así que significación cara fóra, claramente máis publicidade. Ademais a nivel persoal o premio é un estímulo, por suposto. A valoración non pode ser outra.”
A literatura máis cool, segundo 8 escritores galegos
Desde Disquecool:
“Se algo concluímos desta moi limitada enquisa é que hai un libro galego que destaca sobre todos os demais no que a orixinalidade se refire. É De catro a catro, de Manuel Antonio, que nós xa colocamos o ano pasado como o libro máis cool da historia da literatura galega, e que elixiron dous dos nosos escritores. Antón Riveiro Coello explica: “Porque para min segue a ser un libro diferente, fresco, orixinal, moderno. Se cadra, a mellor viaxe literaria polo mar das vangardas.” Fran Alonso detalla: “De catro a catro é –continúa a selo– un libro distinto, profundamente cosmopolita, innovador, orixinal moderno e irreverente (igual que o propio Manuel Antonio).De catro a catro é inimitable, inconformista e indomable, é dicir, un libro «in».De catro a catro é un libro incansablemente recorrente e recorrido na literatura galega, fonte continua de reescritas, de reinterpretacións desde a contemporaneidade, de incitación a navegar no mar da literatura. E é que é o noso libro máis intensamente contemporáneo, probablemente. Eu, cando tiña 18 anos, sentaba diante dun radiocasete co libro De catro a catro entre as mans e recitaba poemas que gravaba unha e outra vez. Desde as páxinas de De catro a catro un pode aprender a vida e a literatura. Aprender o mundo. É unha viaxe profunda, unha viaxe axitada, unha viaxe iconoclasta e intemporalmente actual.De catro a catro é o libro máis cool da literatura galega. É coolísimo!” (…)
Iolanda Zúñiga expláiase sobre un libro que aínda non limos, pero queremos facelo xa: “Eu sempre fun moi fan do colectivo de poetas Rompente. O único libro que teño, coidado coma un tesouro, é unha antoloxía de poemas seus que editara Xerais na colección Ablativo Absoluto. O título é Upalás, e non só agrupa textos dos tres poemarios editados polo colectivo, senón poemas individuais dos seus autores e unha parte final que se titula: “Textos de resistencia e comunicación”. Considero que Rompente é o máis cool que paríu a nosa literatura. (…)”
Top 10 do 2012: Letras, de Disquecool
Deste artigo publicado en Disquecool destacamos o seguinte relacionado coa literatura galega:
“Co fin do ano chega o momento de facer balance. Recuperamos algúns dos titulares que deron forma ao mundo das letras durante os últimos doce meses. (…)
9. O non moi glorioso final da editorial A Nosa Terra. É unha das malas noticias do mundo das letras galegas no ano que remata. Que unha editorial (ou unha libraría) bote o peche sempre nos doe un pouquiño, como amantes do mundo do escrito que somos. Que unha editorial das de toda a vida remate con noticias de libros sen destino e cos lectores organizándose no Facebook para mercar libros ao por maior é aínda máis triste.
8. Novas librarías. Aínda que uns marchan, outros chegan. E iso sempre é unha boa nova. Ao longo do ano fomos dando conta de novas iniciativas, como a Libraría Café de Rinoceronte, e fomos soubendo de novas aperturas por toda Galicia, como Á Lus do Candil en Arteixo e as librarías especializadas Lila de Lilith en Santiago ou Sindicato del Cómic en Ourense. (…)
7. Fran Alonso. Fran Alonso ten bastantes seguidores dentro de Disquecool. Alonso é un escritor que quere explicar dende a literatura o seu tempo, como nos explicaba hai xa un tempo nunha entrevista. O escritor acaba de lanzar novo libro. (…)
2. Laura no deserto, de Antón Riveiro Coello. Posta a escoller unha novela en lingua galega, a gañadora debe ser Laura no deserto, de Editorial Galaxia. Premio da Crítica no ano 2012, a novela é unha fabulosa obra de historias cruzadas que ten na Guerra Civil o seu principal nexo de unión (cunha parte adicada á Segunda Guerra Mundial que merecería por si sola a lectura). (…)”.
Fran Alonso: “Desde a literatura trato de explicar o meu tempo”
Entrevista 
a Fran Alonso en Disquecool:
“(…) Disquecool (D): Como valoras a acollida de Ninguén?
– Fran Alonso (FA): Sabes que circula un hoax que é verdadeiro? Puxemos en marcha unha campaña, a través do correo electrónico, na que se di que Xerais agasalla con exemplares de Tráiler, a miña primeira novela, asinada por min. E é unha campaña que é real, realmente agasallamos co libro como modo de promoción, pero moita xente desconfía de que sexa real e non pide o libro porque cre que é un hoax. Pero non che contestei a pregunta! Eu creo que a acollida foi moi boa. Claro, ti sempre tes unhas expectativas con cada libro que sacas. Eu tiña boas expectativas para este libro, pero recoñezo que non tantas como agora teño. Tivo moitísimas críticas practicamente nos primeiros quince días, nos medios… supoño que é consecuencia de que o tema resulta moi actual, e interesa.
– D: En xeral, na túa obra, destaca que non só é moi prolífica, senón que o é en xéneros moi diversos: narrativa, poesía, xornalismo, literatura infantil. Iso ás veces pode crear certa desconfianza?
– FA: Si, eu creo que tes razón. Os poetas pensan que es narrador, non poeta. Os narradores que es poeta, non narrador. Os xornalistas que es narrador ou poeta, pero non xornalista, pero non acaban de situarte en ningún sitio, incluso para os críticos pode ser confuso. Pero para min é enriquecedor, porque me permite expresarme a través de distintas manifestacións que no fondo son a mesma: a literatura, e creo que a obra literaria dun autor debe ser valorada globalmente. Ademais os meus libros están todos interconectados, nada é explicable sen o resto dos libros, vou tecendo unha especie de arañeira global, evidentemente, funcionan individualmente, o lector pode ler un só libro, pero a min me permite romper coas barreiras xenéricas e entendo que hoxe iso debe ser algo superado. Vivimos nun mundo fragmentario, confuso e a literatura vai acorde con iso. Pénsoo cando leo os autores do século XIX e atopo un narrador omnisciente. Iso hoxe non funciona porque non é crible. E igual cos xéneros, xa non son ríxidos, todo é cuestionable e todo é posible hoxe, a literatura ten que asumir as formas do mundo tal e como é se quere interpretar o mundo actual. Para min o máis importante para o escritor é ter unha visión do mundo que ofrecer aos lectores. (…)”.
