Arquivos da etiqueta: Galicia Hoxe
Anxos Sumai: “Son indisciplinada”
Entrevista 
a Anxos Sumai en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe (GH): A literatura para un escritor é ó tempo profesión e hobby?
Anxos Sumai (AS): Durante moito tempo non quería velo dunha forma profesional, pero agora si que me gustaría poder vivir de escribir. Nos últimos anos decateime de que lle teño que dedicar moitas horas ó traballo que me dá de comer, que me gusta moito pero que me quita moito tempo para escribir.
GH: O escritor sempre ten un libro baixo o brazo?
AS: No meu caso sempre estou rodeada de libros. Non hai momento do día en que non acabe abrindo un libro pola razón que sexa, para gozalo, informarme, aprender un pouco máis… Para min é algo cotián.”
Suso de Toro: “Coñecería a Franco”
Entrevista 
a Suso de Toro en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe (GH): Cales son os seus plans?
Suso de Toro (SdT): Polo medio quedan cousas de toda unha vida profesional e tamén de presentacións do último libro. Xa rematei todo, quédanme flocos que teñen máis ben que ver coa vida persoal. Por exemplo, esta semana irei a Sanxenxo asinar libros, pero por algo que tiña prometido ó meu amigo Xaime, da librería Nós. Tamén irei presenta-lo libro á vila do meu pai. Meu pai xa non vive e algúns dos veciños que aparecen no libro tampouco, é un acto de gratitude a eles. (…)
GH: Ten algún proxecto en mente para a próxima temporada?
SdT: Xa non teño ningún proxecto literario nin doutro tipo. Deixeinos pechados no armario.”
Xosé Antón Neira Cruz: “Un verán renacentista”
Entrevista a Xosé Antón Neira Cruz en Galicia Hoxe.
Rosa Aneiros: “Tardes de libro e praia”
Entrevista 
a Rosa Aneiros en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe(GH): Pensa que a literatura para un escritor é ó mesmo tempo profesión e hobby?
Rosa Aneiros (RA): Non, non é unha profesión, eu escribo porque me gusta e porque gozo facéndoo, pero nunca o considerei como tal e espero seguir así.
GH: O escritor sempre ten un libro baixo o brazo?
RA: Non necesariamente, eu creo que hai momentos do día e da vida para todo. Hai momentos nos que necesitas máis a lectura e momentos para facer outra cousa: pasear cos amigos, gozar coas conversas… Cada cousa ten o seu momento. É certo que normalmente, non sempre, hai moitos escritores que len máis cá media e é común velos sempre con libros, pero hai grandes lectores que non son escritores.”
Xulio Ríos: “Nós no mundo”
Entrevista a Xulio Ríos en Galicia Hoxe.
Alfonso Pexegueiro: “O mundo non escrito”
Entrevista a Alfonso Pexegueiro en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe (GH): Como nace o proxecto de adaptar ao teatro o poemario A illa das mulleres loucas?
Alfonso Pexegueiro (AP): É un proxecto longo, que empezou hai sete anos, coa reedición de A illa das mulleres loucas en Galaxia no ano 2004. Pero cos músicos, Anxo Pintos e Quico Comesaña, levamos traballando xa sete anos. Vimos a posibilidade de levalo a escena porque a xente conectaba moi ben co espectáculo pero só duraba 18 minutos. Contactamos con dúas actrices, Vanesa Sotelo e María Caparrini e con elas levamos traballando dous anos. Ao final, conseguimos que as luces as fixera Baltasar Patiño, un traballo excelente que completou a obra.
GH: Vostede pon a voz no espectáculo. De que maneira?
AP: Si, eu poño a voz e tamén me movo polo escenario. É un diálogo entre os instrumentos e as actrices. Todo parte do libro, que ten unha presenza escénica, xa que eu o levo no escenario como se todo saíra do libro e cando se pecha o libro, péchase o espectáculo. Non é tanto como cómic pero si para dar a imaxe de que todo sae dun mundo que está nesa illa que todos percorremos algunha vez porque a temos dentro de nós”.
Carlos Taibo: “O Pessoa ser humano”
Entrevista a Carlos Taibo en Galicia Hoxe.
Moncho Iglesias: “A necesidade de atopar”
Entrevista a Moncho Iglesias en Galicia Hoxe:
“Galicia Hoxe (GH): Tres cores: azul é unha novela complexa e arriscada.
Moncho Iglesias (MI): Si, a verdade é que é arriscada porque non é unha novela que poidas traer á praia e poidas ler descansando e relaxadamente. É prosa poética, non segues un fío argumental no que se suceden os feitos nin hai todo o engranaxe que pode haber nunha novela. É máis complicada no sentido de que require outro ritmo distinto que unha novela cun principio, medio e final.
GH: A prosa poética é unha continua descrición dos sentidos, de aí a complexidade de seguir o texto.
MI: Son consciente de que influíron moito as obras que estaba lendo mentres escribía. Na primeira parte estaba vivindo en México, viaxaba por Centroamérica e empapeime da literatura deses lugares. Despois de viaxar, coñecín autores dos que me namorei. Estando en México namoreime de Carlos Fuentes ou de Ramón López Velarde, poetas que viaxaron comigo. Esa prosa ten bastante que ver con el. E na India, a obra ten que ver con Salman Rushdie. O narrador acaba coñecendo as palabras de Carlos Fuentes que en certa maneira tamén se converte nun personaxe da obra.”
Chus Pato: “A muller do repóker”
Entrevista a Chus Pato en Galicia Hoxe:
“Secesión, o seu primeiro libro con formato editorial prosístico, editado por Galaxia no 2009 e presentado como unha especie de “memorias”, pertencería ao mesmo ciclo. “Se ben a súa aparencia é prosística”, subliña, “Secesión está concibido desde a matriz da poesía e non é diferente dos outros. Dalgunha maneira, estou moi cansa dos cortes dos versos por cuestións da caixa do libro e decido poñelos en prosa. Non quero que me corten os versos”.
Pero este ciclo, con títulos como Charenton (2004) ou Hordas de escritura (2008), parece ter os días contados: actualmente escribe “algo” que lle dá pé a albiscar unha nova etapa. “Cando conclúa o segundo ciclo, poderemos dicir que a miña obra redunda nun repóker” e bota a rir cunha gargallada irónica que colpasa o auricular do teléfono polo que facemos a entrevista.
Ignora o alcance da nova etapa, entre outras razóns porque “non sei o que estou escribindo. Empecei hai pouco e non sabería definilo”. Trátase, concede despois de insistirlle, “dunha escrita moi lenta. De momento, ten dúas partes: Unha fortaleza no deserto e Non debo preocuparme polo arco da vella“. Fáltalle o título xeral e, ademais, “vai para largo”. Calcúlalle, polo menos, tres anos de traballo.”
