Entrevista en Inorantes:
“Humor, política e amor. Como a vida mesma. Con estes ingredientes creou o escritor catalán Eduard Velasco (Barcelona, 1982) a súa primeira novela, Os días felices de Benvido Seixas. Unha sorte de encontro entre unha moza e un mozo que lles leva a explorar máis alá dos seus entornos sociais e a coñecerse mellor a si mesmos. Conversamos con el sobre este libro, editado por Xerais, que promete aos lectores unhas boas gargalladas.
A historia de Mariña e Benvido foi escrita entre os anos 2014 e 2015 en Compostela. Foi finalista do Premio Xerais de Novela e en maio saiu do prelo case ao mesmo tempo que chegou o verán adiantado (outra vez) a Galicia. Non é casualidade, pois esta é unha historia moi de sol e tamén de mar e praia.
“É unha historia moi clara e pechada. Moi redonda. Fixen algunha modificación antes de que entrase na imprenta pero o fío é o mesmo. É moi sinxela no que ao argumento se refire”, explica Velasco, que neste tempo xa deixou de vivir en Santiago para recuperar os castiñeiros familiares na Ribeira Sacra (ou quizáis para dar clase nunha escola catalana).
A novela naceu de xeito experimental, Eduard conta durante a conversa con Inorantes que quería saber se era capaz de tecer unha novela. Agora ten dous poemarios publicados, despois de facerse co XXVII Premio Nacional de Poesía Xosemaría Pérez Parallé no ano 2014. Os días felices de Benvido Seixas tivo un obxectivo fundamental dende o inicio: facer rir. “É a única intención da novela”, confesa o autor.
“Pode ser boa ou pode ser mala, non son eu quen o ten que decidir, pero a pretensión de pasalo ben escribindo, de rir e de intentar que os lectores rían e pasen un bo anaco co libro nas mans é realmente a única intención desta novela”, sentencia.
“Síntome moi identificado co humor en xeral na vida. Non a concibo sen el porque xa bastantes cousas temos como para non poñerlle humor”, explica o escritor, licenciado en Filoloxía Catalana e Galega pola Universitat de Barcelona, para engadir que estivo “moi a gusto” escribindo dese xeito. O cal non quere dicir que non escriba noutros rexistros, “pero a verdade é que estaría moi contento se a xente que le esta novela o pasa ben”. (…)”