Entrevista 
a Elías Portela en Dioivo:
“Elías Portela propuxo unha viaxe manuelantoniana á procura de novos horizontes no seu poemario O mariñeiro con cabalos matutinos baixo o vestido, orixinalmente escrito en islandés e traducido despois ao galego. E conseguiu ser recoñecido como un dos tres autores máis destacados da poesía islandesa, na que se presentou baixo o pseudónimo de Elías Knörr. Non só iso: é que abriu novos camiños para a nosa literatura. Respondeu as nosas preguntas por mail desde Islandia, país ao que emigrou hai xa uns anos.
– Dioivo: Como é, en Galicia, a recepción da túa obra, en comparación con Islandia? Cres que estar fóra che dá outra perspectiva da literatura que se fai aquí?
– Elías Portela: A recepción foi moito mellor do que eu esperaba. O Mariñeiro explica moitas cousas de Cos peitos desenchufados, así que o libro ten certos valores intertextuais en galego que non ten só en islandés, e despois de publicar unha escolma en PoesíaGalega.org era unha tradución esperada. O que máis notei foi un cambio moi grande na actitude cara o meu traballo. Antes o que máis pesaba eran as curiosidades anecdóticas da vida do autor ou en pronunciar “Eyjafjallajökull”, e non a obra en si. Tamén hai que contar con que en Islandia só se me coñece por unha única obra. En islandés comecei publicando poemas soltos nunha revista de prestixio, e tiven a sorte inmensa de que Úlfhildur Dagsdóttir publicou un artigo estupendo en Literature.is. Se a isto lle unimos o da UK Poetry Review, de repente déuselle un valor á miña poética que non esperara. Na Galiza sigo desenchufado, o cal me proporciona máis liberdade creativa e non teño que escribir pensando en ninguén. Incluso podo chegar a ser irreverente, máis ca en Islandia. (…)”
Arquivos da etiqueta: Dioivo
Francisco Carballo: “Galiza é o obxecto dun experimento para destruír as bases da súa identidade”
Desde
Dioivo:
“Quizais a vontade de se liberar dunha historia imposta sexa a arela que vertebra o titánico traballo de Francisco Carballo (Maceda, 1925) nun tempo no que, como onte lembrou o presidente da AELG, Cesáreo Sánchez Iglesias, “a Universidade non cubría as necesidades da historiografía nacional”. Esa entrega á constitución dun relato propio da historia galega e a revindicación do cristianismo como espazo de loita contra as inxustizas, e mesmo de subversión e crítica ao poder, atravesan a traxectoria vital e profesional de Francisco Carballo, quen onte acolleu emocionado o premio Bos e Xenerosos.
“Galiza é o obxecto dun experimento para destruír as bases da súa identidade”, dixo. Denunciar o presente e o pasado desa destrución, desde os Trastámara até Xoán Carlos I, é para Carballo o obxectivo sobranceiro dos historiadores galegos. E nese papel constituíuse el mesmo como referente. Confirmábao Anselmo López Carreira, quen o coñece desde 1978, “desde as primeiras reunións que tivemos para elaborar o manual de Historia de Galicia que en 1979 impulsou a ANPG”. Entre os rasgos persoais de Carballo, López Carreira lembrou a súa “honestidade persoal, a fidelidade cos proxectos que emprendeu e o seu compromiso social”. O convivio deses valores desemboca na figura humana deste renovador da historiografía galega, cuxos traballos conectaron a Galiza dos sesenta co labor silenciado de Otero Pedrayo e Ferro Couselo, elos perdidos do esplendente pasado do Seminario de Estudos Galegos. Á fronte dunha xeira de novos investigadores universitarios, Carballo amparou e asinou publicacións de referencia no eido da historiografía, a través da editora do semanario A Nosa Terra -aventura editorial que el mesmo refundou en 1977 e que chegou a presidir-, como foron a Historia Xeral de Galiza (1997) ou a colección de manuais especializados da colección A Nosa Historia. (…)
“Somos un país ao que se lle quere impoñer unha cultura, destruíndo a que el xerara e quería continuar”. O redescubrimento desa cultura propia e abatida, o coñecemento dese país, fía todo o labor como investigador historiográfico de Francisco Carballo, quen decidíu tamén afondar na historia da Igrexa galega para, simplemente, “coñecer se a Igrexa pagaba ou non a pena, se merecía aceptación ou era digna de reproche. Eu busquei na Historia a miña resposta…”. Esa reposta ten a ver cunha división que Carballo fixo onte expresa: “a cúpula eclesiástica, que é un problema máis ca unha solución” fronte ao cristianismo de base que é, para o historiador, un elemento “positivo, unha forza viva e rexeneradora”.”
Gonzalo Hermo: “Quero crer que non existe un manual establecido de como sermos galegos”
Entrevista 
a Gonzalo Hermo en Dioivo:
“A óptica “dos que viron extinguir o seu fogar e humillar a súa identidade”. A perspectiva dos expulsados ás marxes. É a adoptada por Gonzalo Hermo en Crac, o poemario co que gañou o premio Xuventude Crea -co bipartito GZCrea-. O libro parte dun só texto, Escola do resentimento. “Por iso o meu poema é só un acto de vinganza”, di. O autor presentou hai pouco en Compostela esta obra, editada por Barbantesa.
– Dioivo: O libro parte do primeiro poema. Que fala da poesía como acto de vinganza. Do resentimento dos que “fomos castrados”. Cal é o motivo dese resentimento? Cales son as violencias contra as que se rebela?
– Gonzalo Hermo: Poderiamos falar de violencias en plural pero son, ao cabo, distintas pólas dunha mesma realidade: a violencia exercida polos elementos que ostentan a hexemonía simbólica contra aqueles que non a posúen. A dinámica centro/periferia existe, e non só no plano xeográfico ou xeocultural (binomios do tipo occidental/oriental, etc.), senón tamén en experiencias coma o xénero, a raza ou a opción sexual. Tal e como eu o vexo, Crac representa un intento de colocarse, en sentido amplo, no lado feble da balanza. Nun espazo onde circulen distintos procesos identitarios vertebrados en torno á idea de subalteridade. Non son tan pretensioso como para pensar que o libro vaia cambiar as cousas, pero gústame escribir como se esa posibilidade fose real. Cando menos non ser cómplice dunha orde de cousas ilexítima e perversa. (…)”
Moisés Barcia: “Hai motivos abondos que convidan a ampliar a presenza de Dickens na nosa língua”
Entrevista
a Moisés Barcia en Dioivo:
“É o principal tradutor ao galego da obra de Charles Dickens. Alén dalgunha versión do Conto de Nadal e algunha outra pequena peza, non puideramos acceder ás grandes novelas de Dickens no noso idioma ata que a Editorial Galaxia publicara en 2006 a tradución de Moisés Barcia da obra máis coñecida do autor londinense: Oliver Twist. Neste 2012, ano en que se cumpren os 200 anos do nacemento de Dickens, Moisés Barcia buscou tempo na súa atafegada actividade á fronte da Editorial Rinoceronte, para agasallarnos cunha tradución por entregas doutra das obras monumentais de Dickens: Grandes Esperanzas. Faino a través do blog anodickens.blogspot.com. Non é unha tradución convencional. Toma como referencia unha tradución ao español de Benito Pérez Galdós que logo é levada ao galego polo tradutor automático da Universidade de Vigo. “Hai máquinas que traducen mellor que certas persoas, en parte porque non teñen prexuízos”, afirma retranqueiro Moisés. Con todo, os defectos da tradución son suficientes para que Moisés Barcia pase unha hora ou máis tempo o día aquelando o resultado e procurando un estilo o máis afín ao seu. (…)”
Dioivo, xornalismo para o país da chuvia
Nace
Dioivo, un novo medio de comunicación dixital galego, en 29 de Febreiro de 2012: “O Dioivo, en calquera caso, é inminente. E abonda xa de explicacións. Queremos chover xa. Chover e escribir. Escribir e chover. Xornalismo para o país da chuvia. E cando mexen por nós, diremos que mexan por nós, e non outra cousa diferente. Estamos preparadas para contar e contrariar, que é o noso, o mapa de ruta desta publicación. Calquera que algún día soñou con ser independente, e poder dicilo con orgullo, saberá do que estamos a falar.”
“Sermos Galiza nacerá en marzo e Dioivo este mes”
Desde Galicia Confidencial:
“[Néstor] Rego, ex-concelleiro do BNG en Santiago, argumenta que o Sermos Galiza nace “como reacción á situación progresiva de desaparición de medios en galego que deixou un espazo baleiro de información veraz, independente e crítica, que ficou reducida a páxinas de escaso seguimento”.
En declaracións a Cuarto Poder o político nacionalista explica que contan contratar entre 8 e 10 redactores para un semanario en papel, cuxa data de lanzamento podería ser abril ou marzo.
Sermos Galiza constitúese cun capital de 320.000 euros, segundo informa Periodista Digital citando ao propio Rego. O promotor destaca a diversidade dos accionistas, uns 900 segundo a plataforma. (…)
Pola súa banda, Marcos Pérez Pena, director de Praza Pública, explica en Cuarto Poder que o novo dixital querería pasar a ser de pago tras un tempo de transición até que o público vise normal pagar polos contidos impulsado polo progresivo cambio de política dos grandes medios. Polo de agora a nova cabeceira, estreada o 1 de febreiro, manterase a base de donativos e aportacións dos patronos dunha Fundación creada ad hoc.
Pérez Pena argumenta que “a oferta de determinados contidos na súa lingua [o galego] disminiu até case desaparecer” e critica o recorte das axudas da Xunta á prensa en galego.
Para completar os movementos nos medios en galego, o 29 de febreiro está previsto o nacemento de Dioivo, “un proxecto que nace da vontade dun grupo de xornalistas desempregad@s da Galiza”, explican os promotores, entre os que están ex-profesionais de Galicia Hoxe e Xornal de Galicia.
Tal e como e xa publicou este xornal, tamén hai outro proxecto xornalistico en cernes que estaría impulsado por xornalistas do desaparecido Xornal de Galicia. (…)”
Ultímase o lanzamento de Dioivo, un novo proxecto xornalístico en galego
“Un 
medio de comunicación, dixital e en galego. Esta é a proposta de Dioivo, a cabeceira que un grupo de xornalistas “parados de diferentes grupos de comunicación” está a ultimar e que verá a luz en breve. Segundo explican no seu web, o novo medio funcionará baixo a forma dunha asociación cultural e pretende achegar “reportaxes, crónicas, entrevistas, blogs, humor gráfico, vídeo, opinión… que cuestionan, desde o medio dixital, a vixencia dos xéneros e de certos tópicos informativos”.” Vía Cultura Galega.
