Entrevista
a Fernando M. Cimadevila en Galiciaé:
“Fernando M. Cimadevila (Santiago, 1977) é un dos responsables da nova editorial de fantasía e ciencia ficción Contos estraños, unha aposta polo formato pulp e polo produto da terra que anda en busca de autores. (…)
– Galiciaé (G): Hai bos autores de fantasía en Galicia?
– Fernando M. Cimadevila (FMC): Bastantes máis dos que un imaxina, pero iso é algo que a xente ten que comprobar por si mesma, deixando a un lado os prexuízos de que a nosa literatura só sabe navegar polos xéneros convencionais. (…)
– G: Retoman o formato pulp, ¿por que pensaron nesta fórmula?
– FMC: É unha aposta persoal nosa, porque cremos que pode axudar o panorama literario do país. Queremos coller o mellor do formato e eliminar o peor. Queremos un papel de boa calidade, non de pulp –que é de onde se deriva a palabra–, e queremos un bo nivel literario. O mellor do formato de relatos curtos é que dá a coñecer moitos novos autores e que eles mesmos se alimentan das obras dos demais, creando deste xeito o seu propio movemento literario.”
Arquivos da etiqueta: Galiciaé
Xavier Rodríguez Barrio: ‘Os recitais son a forma máis directa de facer chegar a poesía ao receptor’
Entrevista 
a Xavier Rodríguez Barrio en Galiciaé:
“- Galiciaé (G): Fálenos deses outros proxectos…
– Xavier Rodríguez Barrio (XRB): Aparte de estar traballando na elaboración doutro poemario, que comecei dunha forma case paralela a este, e de desempeñar o cargo de coordinador de normalización lingüística na Deputación de Lugo; adiqueime á paixón que teño polo recitado, unha actividade que desempeñei xunto a Luciano Pérez. Xuntos fixemos unha montaxe musical moi moderna. Percorremos vilas e cidades de Galicia, Portugal; Madrid e Barcelona. Mesturábamos instrumentos como a zanfona recitando poesía moderna e contemporánea. Imaxínate o poema de Ferrín Magnolias recitado con instrumentación medieval. Tamén recitabamos outros autores como Manuel Cuña Novás, Tovar ou Manuel María, e mesmo os trovadores que foron homenaxeados no Día das Letras Galegas de 1998. Durante os anos 96, 97, e 98 recitamos unhas montaxes musicais cos clásicos e moitos dos contemporáneos; desde os precursores Curros, Rosalía… ata García-Bodaño e Manuel María. Son un grande amante dos recitais, é unha forma directa de facer chegar a mensaxe ao receptor. Prefiro que a xente escoite os meus poemas a que os lean. Baixo a miña opinión é a mellor maneira de divulgar a poesía, ademais cando publiquei o meu primeiro libro tiven a sorte coincidir dous grandes mestres nisto de recitar: Uxío Novoneyra e Carlos Oroza. (…)
– G: Como lingüísta, ¿como ve a saúde do galego na actualidade?
– XRB: A saúde do galego é boa comparandoa a cando eu comecei a escribir. Daquelas non había máis gramática que a de Ricardo Carvalho Calero e estaba en castelán: Gramática elemental del gallego común. E o único diccionario que había era o de Xose Luís Franco Grande, un tocho vermello publicado por Galaxia. Desde logo o avance é abismal a nivel de implantacion e saúde, o avance é infinitamente grandioso. Outra cousa e que a estas alturas, uns 30 anos despois da normalización lingüística debería haber un tipo de implantación máis avanzada da que hai. E desde logo o que o idioma estea baixo un constante sometemento aos vaivéns das lexislaturas dunha ou outra cor, facendo que unhas veces suba, outras baixe, outras oscile, outras quédase aí… É como o poema de Xosé María Díaz Castro, Un paso adiante i outro atrás, Galiza, / i a tea dos teus sonos non se move. Eu creo que o idioma ten que ser respeitado politicamente con independencia da cor que teña. É un apoio indispensable para a saúde perfecta, ideal e plena do idioma.”
Elena Gallego: “Quería facer unha novela que afondase nas raíces galegas e que xogase coa maxia e a alquimia que agochan”
Entrevista 
a Elena Gallego en Galiciaé:
“- Galiciaé (G): Vostede é xornalista. Que lle moveu a escribir un libro?
– Elena Gallego (EG): Desde moi cativa sempre tiven o soño de escribir, de feito fíxenme xornalista porque me gustaba escribir, a radio, o xornalismo… Teño que confesar que o primeiro libro escribino con doce anos pero é infumable. A miña nai gardouno nun caixón, aínda mo deu hai pouco e non fun capaz de abrilo porque as cousas que se fan con doce anos, evidentemente non dan moito de si. Cando xurdiu Dragal xa tiña algunha cousiña pero esta en concreto xurdiu porque teño un fillo, que tiña daquela quince anos e a habitación chea de dragóns. Aparte diso, era un rapaz ao que non lle gustaba ler e comezou a collerlle gusto á lectura con novelas fantásticas do estilo de Harry Potter. Chega un momento no que ti dis ”é unha pena que estas cousas que está lendo sexan de fóra”. Entón empecei coa historia: un rapaz de dezaseis anos que está na aula do instituto. Mira pola fiestra e na portada dunha igrexa románica que hai enfronte ve que unha das figuras, que é un dragón, chíscalle un ollo. A partir de aí empecei a imaxinarme que acontecería se ese dragón se reencarnase, que Hadrián chegase a converterse no dragón. É un rapaz dun pobo, dunha aldea da costa galega e un dragón cunha profecía de 2000 anos de existencia agochado nun templo románico. (…)
– G: Por que escolliches contar a historia de Dragal nunha triloxía?
– EG: Non pensaba que ía ser unha triloxía, non escribín Dragal cun guión previo. Empecei por facer unha cousa curta e foi collendo vida. Claro, cando rematei a primeira novela quedaban moitas cousas por contar, rematas un libro de 265 páxinas e tes que seguir. Pero non podes seguir cun libro de 700, entón chega un momento no que teñen que ser tres. Non é que fixera algo adrede por alongalo nin porque estea de moda que sexa unha triloxía. As propias personaxes foron facendo un pouco o que eles querían. Empezou sendo unha historia moi sinxela para demostrar que se poden facer historias moi interesantes en galego e empezou a medrar ela soa.”
