Entrevista 
a Fran Alonso en Dioivo:
“(…) – Dioivo (D): O libro [Ninguén] O libro recolle unha contradición: na sociedade conectada vivimos na incomunicación, na soidade e no ruído, metáfora do malestar social que padecemos. Volvémonos asociais?
– Fran Alonso (FA): Non sei exactamente se asociais ou un tipo de relación social diferente. É certo que hai unha perspectiva que conduce á socialidade. En Xapón, xa hai xente que se relacionou sempre a través das redes sociais, péchase na súa casa e non é capaz de manter contacto físico coas persoas. É unha forma de asocialidade que conleva unha incapacidade comunicativa natural terrible. Eu espero que as redes sociais non conduzan exclusivamente a iso. As redes sociais lévannos a un tipo de relacións diferentes, mediatizadas. Ás veces, o que non vemos é que esa relación está mediatizada porque rompemos coa estructura espacial que é o tradicional das relacións sociais. Ao romper co espazo hai unha serie de elementos que mediatizan a relación como a parede dunha vivenda ou a pantalla dun ordenador. E ademais as circunstancias dun mesmo son diferentes ás da persoa que está recibindo a mensaxe, estamos en realidades diferentes. Iso é o que non percibimos e inflúe á hora de relacionarnos recolle unha contradición: na sociedade conectada vivimos na incomunicación, na soidade e no ruído, metáfora do malestar social que padecemos. (…)
– D: En Comunidade literaria refíreste á difícil convivencia das figuras de escritor e crítico e a súa influencia no lector. Sorprende o enfoque do relato porque desvelas que moitas veces median nesa relación intereses espúreos, vencellados máis á relación persoal que á calidade literaria. Esa relación escritor e crítico está viciada ou problemática até o punto de que un crítico poida valorar unha obra literaria por criterios diferentes aos literarios?
– FA: Non é unha queixa persoal. De feito, teño unha excelente relación cos críticos e non teño especial queixa. Galicia é un país pequeno, por tanto, o sistema literario é pequeno e metaforicamente pode simbolizarse a través da convivencia nunha comunidade. Pero tamén quería simbolizar todos aqueles factores que están presentes na relación dun escritor cun crítico e ao que permanece alleo o lector e está por riba desas pequenas diatribas. Cada vez estou máis convencido de que os escritores temos que escribir á marxe das opinións. Pero paréceme fundamental a labor dos críticos. O relato é equilibrado porque non bota terra nin sobre escritores e críticos senón que pon de manifesto que hai aspectos humanos que teñen que ver coas relacións que se sobrepoñen ás veces sobre a propia percepción da obra. Unha vez que a calidade literaria existe, a partir de aí entra en xogo a subxectividade que é o que pon en valor unha cousa sobre outra. (…)”
Arquivos da etiqueta: Ninguén
Fran Alonso: “Na literatura non caben as certezas”, entrevista de Ramón Nicolás
Entrevista 
de Ramón Nicolás a Fran Alonso, en Qué Leer, vía Xerais:
“- Qué Leer (QL): Fran Alonso se mueve desde la poesía, infantil o para adultos, al ensayo, de la crónica o entrevista periodística al relato corto, del mundo de la edición gallega a las redes sociales… ¿Todo es lo mismo, necesidad de comunicarse?, ¿de sentirse en el mundo?
– Fran Alonso (FA): Mi obra literaria responde a un proyecto único que, quizás, encuentre tipos de lectores distintos. Pero siempre con una mirada interpretativa, crítica y fragmentaria.
– QL: Sigue apostando por diluir géneros. Ninguén no son relatos, ni novela, o tal vez las dos cosas…
– FA: Hace tiempo que en la literatura no caben las certezas, las verdades absolutas, y mucho menos en la era digital. La realidad más novedosa es la red, a través de la que se intuyen cambios notorios para la literatura. Ninguén tiene una estructura de interconexión, de red, que yo ya había asumido en libros anteriores, pero además, en este caso, también convierte la estructura en contenido. Se articula a partir de la confusión entre realidad y ficción que internet ha llevado a límites insospechados. (…)”
Entrevista a Fran Alonso en Radiofusión
‘Como, 
sentados diante do ordenador, contactamos con persoas doutra parte do planeta ou como, só a través dos ruídos que traspasan paredes, coñecemos aos nosos veciños. Fran Alonso retrata distintos xeitos de comunicación no eido urbano fuxindo do “adoutrinamento” “É imposible non ter unha mirada política sobre as cousas, pero intento non ser moralista nin didáctico”, explicou nos micrófonos de Radiofusión. En Ninguén, obra que Xerais vén de achegar aos andeis das librarías, comparten protagonismo unha muller que concerta unha cita a través de Internet, un mozo obsesionado polas voces dos seus veciños ou un escritor que recibe correos dunha lista na que nunca se deu de alta, entre outros.” Desde Xerais. A entrevista pódese escoitar enteira aquí.
Fran Alonso: “A invisibilidade é unha estratexia que nos oprime”
Entrevista 
a Fran Alonso en El País:
“- El País (EP): A vida nas cidades e Internet son as columnas vertebrais de Ninguén. Outravolta a contemporaneidade é o signo dun libro seu. É misión do escritor ser cronista do seu tempo?
– Fran Alonso (FA): A miña é estar atento ao que sucede e explicar esa realidade. Eu interprétoa sen afán de achegar solucións. Impórtame a complicidade co lector, que se recoñeza neste estarmos condicionados por sistemas universais. Este libro explora a condición urbana, inexcusábel no mundo desenvolvido onde das cidades mana todo, o que non acontece nos países pobres. Ninguén tamén está no mundo de hoxe, representado metaforicamente nun edificio. Todo o que sucede alí pode pasar en calquera parte.
– EP: Vostede ten blog desde 2003 e foi dos primeiros escritores galegos en empregar a Rede como difusora da súa actividade e mesmo prolongación do seu traballo. Cara onde o leva a súa reflexión sobre Internet?
– FA: Adoito pensar en como inflúe en nós e no noso comportamento. A meirande transformación dáse nas relacións humanas e a aparencia di que son a ciencia e a tecnoloxía o que máis cambia. A capacidade da Rede para salvar distancias é o máis significativo e, en xeral, é algo bo que, ademais, cambia os tipos de relacións. Tradicionalmente, as relacións estaban determinadas pola inmediatez e a veciñanza; hoxe agroman noutros contextos. (…)
– EP: E diante da desaparición alarmante de medios de comunicación en galego, poida que esta crise tamén estea comprometendo o futuro da lingua?
– FA: Descoñezo o fondo da cuestión en termos de xestión empresarial, pero está claro que estamos nun momento de tránsito en que os que primeiro caen son os máis débiles. A iso cómpre sumar que os nosos representantes institucionais eludiron facer que a información chegase tamén nunha das linguas dos galegos. Por outra parte, hai tempo lin unha estatística que reflectía que o galego era unha das linguas máis empregadas en Twitter. Hai un amplo sector galegofalante que trata de impulsar a lingua a través das novas tecnoloxías. Pero é evidente que hai un retroceso nos usos. Esa pésima circunstancia, en contraposición co magnífico estado da literatura e da creación en galego produce un enorme contrasentido. Perviven moitos prexuízos, como a identificación de lingua e opción política, cando as linguas non teñen ideoloxía, son patrimonio da cultura. A sociedade galega debe decidir. (…)”.
Fran Alonso: “Non cambia só a tecnoloxía, cambiamos nós con ela”
Entrevista 
a Fran Alonso en La Voz de Galicia:
“- La Voz de Galicia (LVG): ¿Como se relaciona vostede coas novas tecnoloxías, está en Facebook, tuitea? ¿Que lle parece todo este entramado de banalidades?
– Fran Alonso (FA): Sempre sentín moitísima curiosidade e interese polas novas tecnoloxías. Creo que supoñen un potencial enorme para a comunicación. Fun dos primeiros escritores en ter blog e tamén dos primeiros en ter conta de Twitter. Con todo, creo que é preciso usalas e contemplalas con ollo crítico. É certo que hai moita banalidade, pero tamén é certo que conlevan unha capacidade de subversión inédita ata o de agora. Usémolas sen vanaglorialas. Sexamos conscientes do que son e non sexamos escravos delas. A min interésame moitísimo Twitter e bastante menos Facebook.
– LVG: ¿Ninguén é ademais un retrato dunha comunidade de veciños do século XXI?
– Fran Alonso (FA): Pode entenderse así, sen dúbida. Os personaxes de Ninguén constrúen unha metáfora do mundo que se centra na comunidade de veciños dun edificio calquera como paradigma das novas formas de relación. En Ninguén, e na vida real, percíbese a veciñanza a través das apariencias, polo que escoitamos a través das paredes, nos ascensores, cos ruídos. En realidade é un tipo de relación mediatizada, que é o que caracteriza ao século XXI, á vida urbana e ás novas tecnoloxías: relacionámonos pero nunca directamente, sempre hai algo que se interpón entre as persoas que se comunican. O mesmo sucede hoxe co poder. ¿Quen manda no mundo? Hai estruturas invisibles que se interpoñen entre os que mandan e nós. ¿Quen lles coñece as caras aos que manexan esta crise? (…)
– LVG: ¿Xa le en libro electrónico?
– FA: Teño unha certa biblioteca de libros electrónicos, aínda que maiormente en pdf, que leo en pantallas diversas. Creo que os escritores hoxe temos que ler en todo tipo de soportes, pero estou convencido de que o futuro xogará a favor da lectura en rede e das pantallas manexables.”
