Desde
El Correo Gallego:
“Pasaron xa máis de catro décadas dende que Espantallo amigo, de Xosé Neira Vilas viu a luz. Lonxe de esmorecer, o texto reinvéntase con cada nova adaptación teatral. A derradeira, a aposta da compañía Os Quinquilláns, conxuntamente coa Editorial Galaxia, que se estreou en sete concellos en decembro pasado dentro do programa de dinamización lingüística da Consellería de Cultura Nadal na Rede. Agora, o texto neiraviliano traspasará formatos e espera convertirse nunha película de animación. O guionista e director cubano de debuxos animados, Ernesto Padrón, autor da longametraxe animada Meñique, quere converter Espantallo amigo nunha das súas xenuinas obras. Así llo transmitiu ao escritor de Gres (Vila de Cruces) hai unhas semanas.
Segundo explica Neira Vilas, Ernesto Padrón remitiralle unha proposta de animación para que o autor do libro faga as súas aportacións. Xa adianta o escritor que presumiblemente o director cubano cambie o final da historia, por outro máis feliz. “Di que lle parece moi triste. Pola miña banda, non lle poño trabas”. Segundo Neira Vilas, a Padrón gustoulle a humanidade do espantallo, e os valores que se tratan no libro, como a solidariedade, a concordia e a harmonía humana. Valores dignos de ser transmitidos a formato de debuxos animados.”
Arquivo da categoría: Cinema
Pontevedra: programa de actividades do Culturgal 2014
Manuel Rei Romeu: “O A Fondo sobre A Esmorga aborda as claves para entender mellor a novela e o filme”
Entrevista
a Manuel Rei Romeu en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Que diferenza hai entre ler A Esmorga e ver A Esmorga?
– Manuel Rei Romeu (MRR): A Esmorga é un clásico, unha obra de arte, e como toda obra de arte ten moitas lecturas posíbeis, superficiais e máis profundas. Eu percibín algunha incomprensión sobre todo nos adolescentes que foron ver a película, e esas pequenas lagoas cóbrense moi ben lendo a novela. Aínda que eu entendo que a película é autosuficiente por si, non precisa máis texto. A Esmorga ten unha profundidade humana moi grande en canto a sentimentos, a tenrura, a todo, e a película ten outras moitas outras cousas que complementan a novela. A partir de agora case concibo indisolublemente a novela e a película. Recomendarei sempre ler A Esmorga e ver despois A Esmorga. (…)
– SG: Falas da profundidade das relacións humanas e iso tamén se aborda neste A Fondo. Un dos artigos, o de Paco Rodríguez, fala sobre todo dos problemas das identidades sexuais á marxe…
– MRR: Eu creo que Blanco Amor non actuou por capricho. Blanco Amor era moi consciente de estar elixindo tres individuos que, sendo galegos, representaban tres condutas, tres tipos de afectividades diferentes, con todas as súas problemáticas e con todos os seus medos por cuestións de represión social. El optaba por converter a novela en algo universal. Iso fai que a novela sexa moito máis atractiva para todo o mundo, porque todo o mundo pode ver seguramente reflectida a súa sexualidade ou as súas tendencias afectivas. Ignacio Vilar captou moi ben a mensaxe e fixo un esforzo moi grande á hora de reflectilo nas relacións dos tres personaxes entre si, e non debeu ser un labor de poucos días recoller todas as matizacións que poden ter relacións tan complicadas. (…)”
Estrea de A esmorga, de Ignacio Vilar, o venres 21 de novembro
Documentario da rodaxe de A Esmorga
Ourense: estrea mundial da película A esmorga
O
sábado 15 de novembro, ás 20:30 horas, no Festival Internacional de Cine de Ourense, terá lugar a estrea mundial da película A esmorga, producida por Vía Láctea Filmes e Editorial Galaxia e dirixida por Ignacio Vilar.
Trailer de A esmorga (II)
Trailer de A esmorga (I)
A Coruña: inauguración da mostra Ducia de Cans
A inauguración da mostra Ducia de Cans terá lugar o martes 4 novembro, ás 20:00 horas, cunha sesión de Chimpidisco a cargo de Isabel Risco. Até o fin da mesma, o 30 de xaneiro de 2015, terá lugar unha grande variedade de actividades.
Roque Cameselle: “O pequeno mago simboliza o coñecemento baseado na razón contra a superstición da Igrexa”
Entrevista
de Montse Dopico a Roque Cameselle en Magazine Cultural Galego:
“Bieito Dubidoso é un neno que é quen de deixar a todo o mundo abraiado cos seus trucos de maxia. Mais as súas habilidades non lle gustan nada ao bispo de Tui, que exerce a tiranía sobre os veciños aproveitando a súa superstición. O pai de Bieito é un comerciante de éxito que tenta lidar como pode coa Igrexa, mais que só recoñece, no fondo, o poder civil. Porque as cousas están a mudar naquel Reino Medieval de Galiza. Disto fala o primeiro dos filmes que proxectará o festival de Cans este ano, O pequeno mago, de Roque Cameselle. Falamos co director desta película, e cos responsables de tres curtas de animación que tamén van poderse ver en Cans, Elizabeth Rodríguez, Iván Fernández e Bruno Martínez.
– Montse Dopico (MD): Primeiro veu o libro e logo a adaptación para cinema. Como foi ese proceso de adaptación? Animouvos a facer a película a boa acollida do libro?
– Roque Cameselle (RC): En realidade, o primeiro foi un guión que se converteu en novela. Despois da novela, fixen un novo guión adaptando a mesma historia aos debuxos animados. O problema principal era unha escena de Sara Homedouro que para os nenos considerábase non procedente. Acaba de saír unha edición especial do libro, que editou Xerais, que inclúe o DVD coa película en galego.
– MD: Querías contar unha historia do esplendor do Reino Medieval de Galicia, afastándote dos tópicos da imaxe dun país escuro, triste… E escolliches Tui. Por que?
– RC: Tratándose de describir unha cidade galega no medievo que puidera representar toda a historia de Galicia naquel tempo escollín Tui pola súa condición de raiana con Portugal e porque en pequena escala reproduciuse todos os avatares daquel reino. (…)
– MD: Yolanda Castaño fai a narración, nas voces hai actores ben coñecidos… Queres salientar algo dese equipo artístico e do técnico?
– RC: Na película, como en todas las de animación tradicional, participaron un monte de persoas, máis de trescentas. Destacar entre eles a xente máis salientable é un labor que se me fai imposible. O Pequeno Mago é ante todo unha obra colectiva.”
