Compostela: Xornada de formación para docentes arredor da memoria histórica Fai memoria!, o 18 de xaneiro

A Coruña: presentación de Entre a memoria e o esquecemento, de Guiomar Acevedo López

Xabier Maceiras: “Reunín máis de 600 contos de Arteixo, son un obreiro da historia”

Entrevista de Candela F. Roldán a Xabier Maceiras en La Opinión:
“(…) – La Opinión (LO): Xa van dez anos de Crónicas de Arteixo. Case nada.
– Xabier Maceiras (XM): Así é. E aproveitando este décimo aniversario do blog decidín sacar unha segunda edición dos libros Crónicas de Arteixo I e Crónicas de Arteixo II. Levaban anos esgotados e dixen por que non. Era un bo momento de volver a poñelos a disposición dos lectores.
– LO: E nin unha soa semana sen faltar ás publicacións do blog.
– XM: Dende 2014 nunca. En Arteixo hai 13 parroquias e eu intento tocalas todas. Ao principio incluso facía dúas ou tres publicacións semanais. Eu son como o Rock and Roll, escribo o que me apetece e cando me apetece.
– LO: Cando comezou a escribir este blog, xa tiña en mente que levaría as historias ao papel?
– XM: Nunca o pensei. Eu fago este blog co único cometido de recuperar as historias dos meus veciños, sobre todo as das persoas maiores. Moitos vanse cando non deben, e hai moito que recuperar da súa memoria. Esta aventura nace co obxectivo de afondar no pasado. Eu, xa de pequeno, sempre fun de escoitar as historias de aldea. Medrei escoitando contos, en especial os relacionados co mar, e algúns deron pé aos meus primeiros traballos. (…)”

Montse Fajardo: “Co coñecemento de máis casos galegos, fomentarase a unión así como a xustiza dende a lexislación para as supervivintes á represión”

Entrevista de Ánxela J. Vidal a Montse Fajardo en Historia de Galicia:
“(…) – Historia de Galicia (HG): Cal é o exemplo máis claro da dobre moralidade da Ditadura?
– Montse Fajardo (MF): A prostitución. Encerraban ás nenas para evitar que caesen no entramado mais a Ditadura elimina a súa abolición vixenete na República ata o 1956, cando a adapan para integrar España na ONU. No 1952, o Estado agravou a lexislación para as padroadas con máis anos de internamento ou facéndose coa súa tutela, no caso de que as familias se opuxesen ao seu ingreso.
– HG: Como era o “día a día” das padroadas?
– MF: Rezar, limpar e traballar. De aprender, aprendían as diferentes labores domésticas, como son coser ou pasar o ferro, para pasar a traballar nunha casa franquista. O que gañaban ía para o Padroado. Se unha precisaba roupa interior, a Superiora dáballe dous pesos dos 24 que gañaba, por exemplo. Non as formaban en lingua ou literatura, formábanas para producir e servir.
– HG: Ata onde chegaba o control e represión do Padroado?
– MF: Toda a poboación era vixiada, tamén os homes. A través das Visitadoras, e outras articulacións da institución, o Estado vixiaba en cines, bailes e praias se se levaba o albornoz, se a saia era moi curta ou se unha parella se arrimaba de máis. (…)”