Entrevista a Diana Varela en EntreNós:
“(…) – Entre Nós (EN): Como xurdiu Medulia e en que ano?
– Diana Varela (DV): Medulia é unha editorial privada e independente que pretende, como obxectivo primordial, a promoción, difusión e dignificación da cultura galega, en diálogo co resto de culturas peninsulares e universais. O proxecto editorial naceu no ano 2014 e foi no 2017 cando nos instalamos no local ubicado na rúa Menéndez Pidal, cun coidadoso deseño feito polo enxeñeiro tamén cormelán, Alexandro Varela. (…)
– EN: Editan libros só en galego?
– DV: Medulia ofrece unha asistencia integral, tanto literaria como xurídica, a calquera autor/a que nos confíe os seus manuscritos desde o momento da entrega ata a publicación, con independencia do seu lugar de procedencia ou idioma. De feito, temos obras publicadas en galego, castelán, francés e mesmo traducións do catalán, do gaélico ou do inglés.
Despois de publicados os libros, continuamos apoiando o seu desenvolvemento e promoción para dotar a cada obra da maior visibilidade e transcendencia posibles. Para o cal o escaparate da rúa Menéndez Pidal é un punto de referencia.
Tal propósito require varios pasos. O primeiro atinxe ao asesoramento: Con frecuencia, os libros chegan “sen rematar”, isto é, sen o necesario axuste e precisión que permita entregalos sen máis á imprenta. Medulia encárgase da análise e corrección dos textos, vendo e solucionando posibles eivas: reiteracións, cacofonías, redundancias, erros lingüísticos e ortográficos, incoherencias argumentais, duplicidades temáticas…, axeitando a estrutura e a montaxe para obter un acabado o máis perfecto posible, tanto nos contidos como na expresión gramatical e estilística.
A segunda fase refírese a elaboración dun exemplar tipo e ás perspectivas de distribución: Medulia encárgase de todo o proceso de impresión (maquetado, pre-impresión, formato, ilustracións da capa e do interior, ton e gramaxe do papel, etc), da presentación de exemplares nas principais librarías do país e da promoción nos medios. En todo este proceso, Medulia escoita e acolle as opinións do autor/a, que se encarga de corrixir as probas recibindo un “exemplar tipo” en todo semellante ao que vai ver a luz, para que exprese a súa conformidade antes de proceder á edición definitiva.
– EN: Que tipo de literatura editan?
– DV: As coleccións veñen únicamente determinadas polo xénero: Medulia Poesía, Medulia Ensaio, Medulia Narrativa, Medulia Teatro…, con carácter unitario, sen outra consideración que non sexa un almagre, un carimbo propio que permita identificar e distinguir os libros de Medulia dos de outras editoriais.
De feito, o nome Medulia, ten diversas connotacións. A primeira de Resistencia Activa, en defensa do propio pero respectando e valorando o alleo. En segundo lugar, alude ao Monte Medulio, pero feminizándoo, co cal amosamos unha evidente toma de postura conceptual e ideolóxica. Medulia é tamén, por afinidade fonética, Médula, isto é centro, nó, esencia…, unha proposta de compromiso e coherencia co noso País e con nós mesmos. (…)”
Arquivos da etiqueta: EntreNós
“Uxía Casal: concisión é fluidez”
Crónica
de Erik Dobaño en EntreNós:
““Son moi curiosa e observadora”, di Uxía Casal na Livraria Suévia acompañada por Emma Pedreira e polo editor de Urco, David Cortizo. “A tenrura é para min o sentimento máis gratificante”, engade. “Quero dignificar, non amolar a lingua”. Uxía Casal vén de lonxe. “Son filóloga”, repite. E por iso discutiu, confesa, cada coma co seu editor. Por iso e porque a súa escrita lese, harmónica, en voz alta. E esixe precisión, atención en cada coma. O libro que trouxo de lonxe para presentar este xoves 1 de marzo na Suévia rodeada de chuvia e vento neste inverno intermitente é un libro de relatos sombrío, elegante e frío. Os adxectivos póñenos Pedreira e Cortizo que ponderan até as páxinas en branco, necesarias, coma a coma, para respirar entre tanta densidade desacougante. Hai morte e silencio e dor neses contos. “A literatura non está feita só de libros”, anota Pedreira. Uxía Casal vén de lonxe; e hoxe, de Ribeira, “onde o vento non ten máis para onde ir e dá a volta”. Uxía Casal publicou este mesmo volume (con un conto menos) hai vinte anos nunha colección que tomou o nome de Descubertas e sentiuse maltratada pola editorial e abandonada despois. “Penso que non entenderon o libro, empezando polo que me presentou en Ourense”. Agora Urco recuperou a obra e puxo coidado na edición. “Véxome viva mesmo na foto”, di Uxía. “O que dá de si unha vida… agora, cando escribo, son máis consciente do que estou facendo”.
Pedreira pregunta pola técnica, pola frialdade, a sobriedade e o machetazo que bota o lector fóra da vía contra o final de cada conto. E a autora asinte desculpándose. “Gústame ir directa, ao gran, aborrezo a verborrea e a pedanterías… esas machiruladas. Encántame a concisión, traballar nesa palabra que transmita todas esas sensacións que bulen aquí dento”, dentro da súa cabeza, curiosa e observadora.
Pero á autora tamén lle gusta a fluidez, que a prosa soe como a música e se lea en voz alta, tenra, gratificante… inda que fale das zonas escuras da vida, do inquietante que pode ser unha cama. “Non hai nada seguro”, advirte coma se estivera encetando un conto.”
