Entrevista
a Marta Dacosta en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Fío é unha verba constante no poemario [Na casa da avoa], como se repite na historia das mulleres a loita contra o destino.
– Marta Dacosta (MD): O que pretende o libro é construír unha nova idea de muller. A pesar do paso do tempo, nós necesitamos falar da nosa realidade. Recentemente, pasou pola televisión unha serie na que aparecía un personaxe histórico galego, a raíña dona Urraca. Mostrábana como unha persoa manipuladora, mala. Ese é o prezo que paga a memoria desa raíña. Na Idade Media, era unha muller antinatural porque en lugar de deixarse someter, reclamou para exercer o seu dereito como herdeira lexítima. A sociedade quixo impoñerlle o ideal de muller como obxecto. Iso recólloo no último poemario do libro. Aparece como oculta na néboa, fáltannos datos sobre ela.Este é un exemplo de como hoxe prevalecen os prexuízos.
– FdV: Un estudo entre alumnos da ESO en Santiago recolle a dominación machista nas redes sociais con adolescentes.
– MD: Os alumnos son reflexo da sociedade e repiten o que ven. Todas e todos vivimos nunha sociedade determinada, que está enferma de machismo, de patriarcado. Cada un de nós está enfermo. Algúns somos conscientes desa situación. Tivemos que librar as nosas propias batallas para chegar a ese punto. É certo que avanzamos pero tamén é verdade que, ás veces, os medios que temos para transformar a sociedade non actúan para iso. Unha polémica reiterada é como se recollen os feminicidios nos medios. Non se fala claramente de violencia ou asasinato machista. No seu lugar, aparecen eufemismos para ocultar a realidade. Os adolescentes viven nesta sociedade, consumen publicidade? e vemos que a eses ámbitos se traslada o machismo. Non podemos ser etiquetadas de maneira desprezativa.
– FdV: En Na casa da avoa abunda a mitoloxía, como ve a perda no currículo da Filosofía, Grego ou Latín.
– MD: Estannos empobrecendo. Se podemos expresarnos con corrección e ter bagaxe cultural ampla, vai en beneficio noso. A cultura constrúenos como persoas, dános capacidade crítica. Se se nos priva delas somos máis pobres e menos capaces de analizar. Ímonos facendo analfabetos para comprender o mundo.”
Arquivos da etiqueta: Faro de Vigo
“Unha entrevista con Carlos Casares (1995)”, por Ramón Nicolás
Desde Caderno da crítica, de Ramón Nicolás:
“Pouco antes da publicación de Deus sentado nun sillón azul (1996) propuxéralle a Xosé Ramón Pena, coordinador daquela do suplemento literario “Faro das Letras” no que colaboraba, unha pequena serie de entrevistas con editores galegos. Lembro que esta comezara con Manuel Bragado (que iniciara o número 100 do suplemento) e pouco tempo despois abordei a Carlos Casares no seu despacho na rúa Reconquista de Vigo. Impúñame o lugar e mais unha mesa que me pareceu enorme, pero non o entrevistado, que me atendeu con afabilidade e atención. O meu amigo Salvador Rodríguez, a quen lle agradezo o detalle, rescatou unha copia da entrevista que comparto aquí por se fose de interese. Nela, o homenaxeado este ano co Día das Letras, deita opinións sobre a Editorial Galaxia, arredor das incipientes novas tecnoloxías e a súa presenza no mundo editorial, verbo da lectura e os libros de maior aceptación na editorial e fala das axudas oficiais á edición e dos novos proxectos que Galaxia dispuña para aquel Nadal (premendo na entrevista pódese lela máis claramente).”
Alberte Blanco Casal: “Sempre sentín a historia da batalla de Rande moi preto de min”
Héctor Cajaraville: “Se me din que dúas novelas miñas se parecen, dedícome a outra cousa”
Xabier Paz: “Con Aníbal e a Pintora din cunha triloxía da gran cultura europea”
Xosé Ramón Pena: “As Irmandades da Fala converteron a Galiza en algo positivo”
Manuel Lourenzo: “Haberá que preguntarse a quen lle interesa que o noso teatro fracase”
Iria Misa: “Se algo me gustaría, iso é ser quen de desenvolver un estilo meu”
Iria Misa: “A desaparición de Águeda hai dez anos impactoume moito e foi o xerme da novela”
Entrevista 
a Iria Misa en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Xa non estou aquí aborda tamén o sentimento de pertenza a un grupo.
– Iria Misa (IM): Si. Todos queremos pertencer a un grupo a certa idade. Queremos ter visibilidade, estar. A protagonista, Ánxela, repite primeiro de Bacharelato e sinte esa necesidade.
– FdV: Ten algo de autobiográfico?
– IM: -Non. Eu era unha rapaza moi común no instituto [risas]. Só trata de achegarse ao que poden pensar moitos adolescentes. Un mundo co que estou en contacto porque son profesora de Secundaria.
– FdV: Cando comezou a escribir e por que?
– IM: Cando acabei Filoloxía Inglesa hai dez anos, comecei a sentir o impulso de escribir. Empecei a ir a cursos de escritura creativa e a presentarme a concursos.
– FdV: Que significou para vostede o premio Jules Verne de Xerais?
– IM: Moita alegría polo recoñecemento no primeiro momento, pero tamén unha sensación de pánico. Sinto que estiven nunha fase de adestramento ata agora e gustaríame que este fose o comezo dun camiño.
– FdV: Que proxectos tén?
– IM: Gustaríame explorar a literatura infantil. Hoxe é moi difícil captar a atención dos nenos. Sería interesante que en Galicia se desenvolvese unha literatura capaz de facelo, que fixeramos algo para que os nenos quixesen ler en galego, como conseguiu Ledicia Costas con Escarlatina, a cociñeira defunta.”
Ledicia Costas: “Escribir en galego implica moitas renuncias, tamén unha conciencia”
Entrevista
a Ledicia Costas en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FV): As mulleres teñen moito peso nesta historia [Jules Verne e a vida secreta das mulleres planta].
– Ledicia Costas (LC): Nos últimos anos as mulleres, e falo en concreto da literatura infantil e xuvenil, son protagonistas e creo que iso é algo positivo porque en décadas anteriores non era así. A min interesábame relatar a historia dunhas mulleres cunhas características moi singulares. A pesar de que elas viven dentro de esa ficción literaria nun momento histórico onde todas as grandes fortunas estaban manexadas por homes, como Sanjurjo Badía ou o propio Verne, elas teñen a forza, a fouteza e a coraxe necesaria para conseguir aquilo que elas se propoñen. Esa era a miña idea central, que a súa valentía fose suficiente. (…)
– FV: É unha grande defensora do galego, pero este libro se publica tamén en castelán…
– LC: Si, e en breves tamén en catalán. Malia que temos moi poucos apoios e é complexo o tema das traducións, escribir en lingua galega implica moitas renuncias, tamén implica unha conciencia e un posicionamento claro con respecto á lingua e creo que aquí hai que escribir dende o galego.
– FV: Ambientar a obra en Vigo foi gratificante?
– LC: Ese é outro dos fíos dos que tirei. Vigo para min é unha cidade moi literaria e como escritora ter a posibilidade de ambientar unha novela na cidade na que vivo é fantástico. Declárome fan e unha namorada da cidade na que vivo e dalgún xeito quixen facerlle unha grande homenaxe a miña cidade e que mellor maneira que escribir unha novela. (…)”
