Arquivos da etiqueta: Francisco Castro

Francisco Castro: “A Xunta de Galicia faría un gran favor se decidise que o Día das Letras Galegas fose un día de festa pero laboral”

Publicado o por

Entrevista a Francisco Castro en Novas do Eixo Atlántico:
“(…) – Novas do Eixo Atlántico (NEE): Máis dun 37% da poboación di que non leu ningún libro no último ano. Porén semella que as letras galegas viven unha época dourada, xa que se están publicando títulos fantásticos, entre as que figuran as súas obras, e as de outras autoras. Como podemos explicar esta dicotomía curiosa?
– Francisco Castro (FC): É unha traxedia que teñamos unha produción cultural das artes escénicas, da música e da literatura, de tan altísimo nivel e que a sociedade galega en xeral viva de costas. Un abre o twitter e ve xente celebrando que Amancio Ortega sexa un dos máis ricos do mundo, como se iso nos beneficiara aos cidadáns normais e correntes. Sen embargo, non damos presumido dos nosos creadores e creadoras, que no caso concreto da literatura están facendo unha literatura de moi alto nivel con recoñecementos internacionais moi potentes e cunha presencia moi forte noutras latitudes lingüísticas. O problema é que temos uns índices de lectura moi baixos e unha absoluta despreocupación política por esta cuestión. Non está na axenda política a cuestión cultural e moito menos a lectura. Queda moi bonito en campaña electoral; todos os partidos de todo o espectro político tócannos aos escritores e editores para que quedemos ben na foto. Pero despois non están para nós. Agás algunha política amiga miña, xa retirada, de enorme cultura e intelixencia, en xeral a clase política é especialmente inculta, polo tanto non teñen o libro como un dos seus intereses. (…)
– NEE: Por que considera negativo para a cultura galega o feito de que o Día das Letras Galegas sexa festivo?
– FC: Penso que desactiva a mobilización. No Día das Letras Galegas só hai un gran beneficiado do feito de que sexa festivo, que son as axencias de viaxes, que teñen un paquete marabilloso que se chama “Día de las letras gallegas”. Ao ser festivo, pillarnos en primavera e dado o moito que traballamos, é un convite a coller o coche e marchar á praia ou o monte, non para gravitar e organizarnos socialmente nunha festa arredor do libro.
Coma sempre, o modelo é o Sant Jordi Catalán, onda toda a sociedade o ten como un gran día, un día laboral, pero no que hai que destinar parte das enerxías e do tempo ao mundo do libro e do libro en catalán. Creo que a Xunta de Galicia faríanos un gran favor, xa non as editoriais ou os libreiros, senón ao país enteiro, decidindo que sexa un día de festa pero laboral.
– NEE: Precisamente o Día das Letras Galegas deste ano está dedicado a Carlos Casares, que foi director de Galaxia de 1986 a 2002. Como conmemora a editorial este acontecemento tan relevante?
– FC: O Día das Letras Galegas é crucial para as editoriais e todos facemos un esforzo terrible, no sentido positivo de actualizar as obras e sacar produtos interesantes. Obviamente cando o ano pasado recibimos a nova de que o 2017 sería para Carlos Casares a nosa ledicia foi inmensa, porque ademais de ser Carlos Casares un dos autores máis importantes da literatura galega, non se entende Casares sen Galaxia, nin Galaxia sen o traballo de Carlos Casares.
Isto implica, para nós, reactualizar toda a súa obra. Ademais vaise publicar a biografía escrita por un amigo íntimo, como é Henrique Monteagudo, así como libros que recuperan textos dispersos de Carlos Casares, xa que foi un autor moi prolífico. E a día de hoxe temos xa previstas dúas campañas de animación á lectura, nas que imos mover máis de 15.000 escolares arredor de A galiña azul. Non nos chega sen máis actualizar a Casares, temos que colocalo no seu lugar de ouro dentro da literatura galega e para nós é crucial chegar aos primeiros lectores, xa que el creou a colección Árbore.
– NEE: Falando de escribir, supoño que neste ano ou no seguinte, vostede nos dará a alegría de ter nas nosas mans un libro seu…
– FC: Fun nomeado o 26 de decembro, e ese día non escribín, pero ao día seguinte si; e onte escribín tres horas. É dicir, teño moi pouco tempo, pero o pouco que teño é tamén para escribir, porque senón eu non sería eu. Levo escribindo desde os 14 anos, que a poesía foi o consolo para a tristura que sentía porque unha compañeira de clase da que eu namorei ela de min non, pero a min serviume para descubrir que a través das palabras era capaz de explicarme. Entón, neste 2017 non haberá novidade, porque toda a miña intensidade ten que estar ao servizo da editorial Galaxia, pero sen dúbida no 2018 haberá nova novela para o público adulto.”

Amor é unha palabra coma outra calquera (Galaxia), de Francisco Castro

Publicado o por

Entrevista a Francisco Castro desde Fervenzas Literarias:
“(…) – Fervenzas Literarias (FL): Cuestiona en Amor é unha palabra coma outra calquera a falsidade do amor prefabricado. De feito Carla, a protagonista desta historia, o que realmente ama é unha idea de amor.
– Francisco Castro (FC): Creo que a meirande parte da poboación, nun momento ou outro das nosas vidas, caemos nese tipo de cuestións. Na novela afírmase que non somos animais racionais, senón que somos animais fantásticos, porque estamos sempre elaborando fantasías e quimeras ás que nos pegamos e que tomamos por verdadeiras, nisto entra entre outras cuestións unha idea de perfección romántica. Isto é o que lle acontece a Carla e a outras moitas mulleres, que dende nenas soportan a idea de que están incompletas, que son medias laranxas, e para completarse precisan dese príncipe ideal que vai sacar o mellor delas e que é un dispendio de virtudes… Esa idea é moi incapacitante para quen a cre, por iso a novela é moi virulenta contra esa idea.(…)
– FL: Volve aparecer como escenario da novela a súa cidade, Vigo. Como escritor ten a capacidade de inventar personaxes e crear historias, no entanto, é máis difícil crear os lugares onde acontezan esas historias e por onde transiten eses personaxes?
– FC: Imaxino que algún día podería escribir unha novela dun lugar que non coñezo. Verne non estivo nin no centro da Terra nin na Lúa, evidentemente. No meu caso sempre repito aquilo de Miguel Torga de que o universal é o local sen paredes, e remítome a Woody Allen, onde agás un par de películas onde lle pagaron para que saíran determinados lugares, están ambientadas na illa de Manhattan, e non por iso van deixar de ser historias universais onde todos e todas nos recoñecemos.
Para min o escenario máis real é o barrio de Teis, e Amor é unha palabra coma outra calquera é Teis levado ao extremo. Agás un momento no centro de Vigo, outro no cemiterio e outro no tanatorio, todo acontece nunha única rúa e na parte de atrás desa rúa do barrio de Teis. Creo que unha novela de amor, ou unha novela de aventuras ou do que sexa pode estar ambientada en calquera lugar. Vibramos coa Odisea e estamos en espazos totalmente míticos, que nunca existiron, pero o importante son os sentimentos, o que nos consigue transmitir e as tramas. Ao final na literatura buscas emoción. (…)
– FL: O máis difícil é a capacidade de sorprender? Escribir sobre conceptos que todos temos moi asimilados pero que aínda así sexa quen, como escritor, de ofrecernos unha nova cara desa historia?
– FC: Ese é o gran reto. Para min cada novo libro é máis difícil que o anterior. Cada vez faise máis difícil. Dende que publiquei o meu segundo libro o que me aterroriza de verdade como escritor é repetirme. Non quero repetirme. Ben é certo que poden aparecer similitudes no estilo ou nas temáticas, pero o importante é contar o que se leva contado toda a vida pero facéndoo doutra maneira. Iso é unha cortesía cara as lectoras e lectores. Cando alguén entra nunha libraría vaise atopar con miles e miles de títulos, e independentemente das campañas de marketing, dentro dos libros ten que haber algo, e ese algo tense que notar no segundo ou no terceiro parágrafo. Son dos que pensan que o autor xógao todo nesa primeira páxina ou nesas primeiras liñas. Saramago, un autor referencial para min, escribía os seus libros e cando remataba escribía o primeiro capítulo. Cando xa tiña toda a historia, toda a trama, agora necesitaba enganchar ao lector. É maxistral nese sentido o inicio do seu Ensaio sobre a cegueira. (…)”