Vilalba: actividades do 3 de xuño da Feira do Libro 2022

San Miguel de Sarandón, Vedra: presentación de Feitizo no val, de Xosé Manuel Lobato

Rafael Laso Lorenzo: “Hoxe unha desecación como a feita na Lagoa de Antela sería imposible”

Entrevista a Rafael Laso Lorenzo en La Región:
“(…) – La Región (LR): Estamos ante o seu terceiro libro ambientado na Lagoa de Antela.
– Rafael Laso Lorenzo (RLL): É o terceiro libro que ambiento na Lagoa de Antela –O trasmundo de Antioquía e Unha vida de ra foron os dous primeiros-, pero é a primeira vez que falo do proceso de desecación, da súa historia dende o punto de vista dos animais. (…)
– LR: O libro pretende unha reflexión sobre o que se perdeu coa desecación?
– RLL: Si, aínda que non pretende ser unha crítica. Non se pode criticar hoxe o que se fixo naquela época, onde había outra mentalidade e outras ideas. Eu son dos que din que un proceso non ten todo bo, pero tampouco ten todo malo. Habería que velo dende moitas perspectivas.
– LR: É unha historia non só pensada para un público infantil.
– RLL: É para lectores de máis de 10 anos e conta cunhas fermosas ilustracións de Ximena Maier. Pero é unha historia que pode ler calquera. Engadiría un cero máis: de 10 a 100 anos.
– LR: Que cre vostede que explicaría o feito de que algo que aconteceu hai 60 anos continúe tan presente na vida dos limiaos?
– RLL: Penso que o paso do tempo deixa outra maneira de ver as cousas e pensas se o resultado foi tan bo como o que se pretendía conseguir. Hai que situarse no contexto daqueles anos, en plena ditadura franquista, na que había un afán desecador de zonas lacustres do país para xerar superficies agrícolas. Houbo dous intentos de desecación da lagoa que fracasaron pola presión da xente. A miña teoría é que se hoxe retrocedemos aos 60 volvería a desecarse a lagoa, pero actualmente non se faría. Sería imposible, hai unha maneira diferente de entender a relación entre os seres humanos e o medioambiente.
– LR: De que maneira se poden preservar as especies que vostede reflicte no seu libro e que aínda existen?
– RLL: Creo que a xente está concienciada e fanse cousas. Hai páxinas especializadas sobre a Lagoa de Antela, a Sociedade Galega de Historia Natural fai un moi bo labor, o propio Concello tamén. É moi positivo tamén que o resultado das extraccións areeiras se estea deixando ao aire libre.
– LR: Escritores coma vostede fan un labor importante na divulgación daquela realidade.
– RLL: Si, pero hai que animar a ler en xeral. Proporciona unha mente máis aberta e con máis posibilidades.”

Lino Braxe, nomeado Premio de Honra Marisa Soto a título póstumo

Desde Nós Diario:
“A Asociación de Actrices e Actores da Galiza (AAAG) anunciou que outorga o Premio de Honra Marisa Soto a título póstumo a Lino Braxe, todo un referente no sector teatral e un dos impulsores dos Premios María Casares.
Con este galardón, a entidade quere recoñecer a traxectoria e celebrar, segundo explican nun comunicado, “a vida dun autor multidiscipinar, un artista todoterreo cuxo compromiso coa cultura sempre foi un estandarte dende as diferentes frontes nas que militou”.
Braxe foi membro do grupo de persoas que a mediados dos noventa impulsou os Premios de Teatro María Casares e encargouse de contactar en varias ocasións para que a actriz, afincada en Francia, cedese finalmente o seu nome aos galardóns do teatro galego que neste 2022 alcanza a súa 26ª edición. (…)
Tamén estes días, Hércules Edicións presentou Sidi, unha viaxe cara a vida, o seu libro póstumo. No acto, realizado na Biblioteca do Fórum Metropolitano da Coruña, participaron María Braxe, irmá de Lino e autora das ilustracións; Xanina Fernández, viúva do escritor; a editora de Hércules, Laura Rodríguez, e Raúl Besada, delegado da ONG á que irán os beneficios da obra e coa que o Braxe mantiña colaboración.”